Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1929, Blaðsíða 94

Ljóðmœli Guðmundar.
Hér verður ekki ritað nema litið sýnishorn af
þeim, sem geymzt hafa í mínni mínu. Fyrir löngu
vissi eg, að safnað hafði verið miklu af ljóðum hans,
en það handrit komst til Ameríku, og óvist, að það (
sé enn til.
Guðmundur var á ferð í myrkri, slitnaði þá ístaðs-
ól hans og ístaðið týndist. Pá kvað hann:
ístaðið flaug til andskotans,
ónáð hlaut eg slíka.
En það var taugartetrið hans,
hann tók mig ekki líka.
Oft var það, að ef Guðm. frétti skopleg tilsvör ein-
hverra, setti hann þau í ljóð. — Gamall bóndi, sem
Sigurður hét, var sakaður um að hafa stolið tré af
reka. Mætti hann fyrir rétti og sagði þá sér til af-
sökunar, að »þetta hefði verið súluría og ekki nema
10 álnir«. Guðmundur kvað: *
Súluríu rak á vog,
rétt upp i hann Sigurð;
hún var 10 álnir og
eftir því á digurð.
Hákarlaskip af Ströndum hreppti norðanveður
mikið á Húnaflóa; hleypti það til lands og var lagt
þar við stjóra í landvari. Veðrið herti enn meira.
Mælti formaðurinn þá: »Eg held, við förumst. Biðjið
þið fyrir ykkur, piltarl Eg reiði mig á stjórann«.
Guðmundur kvað:
Lá við stjóra lengi’ i stórum voða
bátsformaður einn, sem að ^
ávarpaði menn, og kvað:
»Feli drottni, fyrr en þrotnar ævi,
járnaþórar jafnt hver sig,
en eg á stjórann reiði mig«.
Maðurinn heflr hinum eflaust meður
(90)