Rökkur - 01.06.1931, Qupperneq 23

R Ö K Ií U R
117
tii móSur kardínálans. Hann fór
rneS honum til Rómaborgar, og
varla voru þeir þangaS kornnir
fyrr en páfinn andaSist. Þá gengu
kardínálarnir á fund til páfakosn-
íngar og hlaut þá kardínálinn frá
Spáni öll atkvæSi og varS páfi.
Þegar búiS var aS krýna páf-
ann og öll sú viShöfn var á enda,
þá fékk Don Torribio leyfi til aS
ganga íyrir páfann til viStals í
einrúmi. Hann kysti fæturna á
lærisveini sínum fyrrverandi og
grét af fögnuSi er hann sá hann
sitja svo virSulega í páfasætinu.
Hann tala'Si meS mestu hógværS
um sína löngu og dyggu þjón-
ustu; hann minti hans heilagleik
á loforSin, sem endurnýjuS voru
fyrir skemstu, og fór um þáS fá-
einum orSum, hvílíkur lánsmaSur
hann hefSi veríS, aS hljóta fyrst
kardínálahattinn og svo rétt á eft-
ir páfakórónuna þreföldu, og lauk
ræSu sinni meS svofeldum orSum:
„Heilagi faSir! ViS sonur minn
eruni nú afhuga orSnir allri upp-
hefS og metorSum og erurn hjart-
anlega ánægSir, ef þér aS eins
viIduS leggja yfir okkur föSurlega
hiessun og hugnast okkur meS því
aS veita okkur fé til framfærslu
þaS sem eftir er æfinnar; ekki
þarf þaS aS vera rnikiS., heldur ein-
tingis eins og nægt getur látlaus-
unt og lítilþægum presti og heirn-
spekingi."
MeSan Torribio var aS halda
tölu þessa, var páfinn síns vegar
aS hugsa um hvaS gera skyldi þar
sem kennari hans átti í hlut. Hann
var ekki lengi aS átta sig á því, aS
í rauninni væri Don Torribio
ónytjungur og enda leiSindasegg-
ur, og því varS honurn ekki ógreitt
um svör.
„ViS höfum með harmi heyrt,“
sagSi páfinn nýbakaSi, „aS þér,
Don Torribio, leggiS stund á
leyndardómsfull vísindi og hafiS
undir því yfirskini svívirSileg mök
\iS anda myrkranna og lýginnar.
Vér áminnum ySur föSurlega, aS
jjér afplániS þennan óguSlega og
ógurlega glæp meS iSrun og yfir-
bót. En jafnframt skipum vér yS-
ur aS verSa á brott úr löndum
kirkjunnar innan þriggja daga, aS
óSrunt kosti verSiS þér ofurseldur
valdi veraldlegrar réttvísi og
dæmdur til aS brennast á báli.“
Don Torribio brá sér ekki hiS
minsta viS þessa ádrepu; hann
tók aS eins upp aftur töfraorSin
þrjú, opnaSi síSan gluggann og
kallaSi eins hátt og hann gat:
,,Hýasintha, steiktu ekki nema
eina akurhænu; herra erkidjákn-
inn borSar ekki meS mér.“
Þetta kom eins og rei'Sarslag
yfir ímyndunar-páfann. Hann
vaknaSi af draumleiSslunni, sem
Don Torribio hafSi búiS honum
meS töfraorSunum þremur. Hann
sá nú, aS hann var ekki staddur
í páfahöllinni, heldur í lestrarher-