Úrval - 01.09.1942, Qupperneq 83

TUNGLIÐ ER HORFIÐ
81
inn. Það var svo nýlega búið að
bursta gráa hárið hans, að
fyrstu hárin höfðu varla fengið
tíma til að rísa. Frúin fylgdi á
hæla honum, lítil og hrukkótt
og hörkuleg á svipinn. Hún kom
auga á Bentick kaptein.
,,Ó,“ sagði hún, ,,ofurstinn!“
Bentick kapteinn sagði: „Nei,
frú. Ég undirbý aðeins komu
ofurstans. Liðþjálfi! “
Liðþjálfinn, sem hafði verið
að snúa við púðum og gæta bak-
við myndir, fiýtti sér til Orden
borgarstjóra og þuklaði á vös-
um hans.
Bentick kapteinn sagði: „Þér
takið þetta ekki illa upp, herra.
Það er samkvæmt reglunum.“
Hann leit aftur í litlu bókina,
sem hann var með í hendinni:
„Yðar hágöfgi, þér hafið skot-
vopn í húsum yðar; tvö, er það
ekki?“
Orden borgarstjóri sagði:
„Skotvopn? Þér meinið byssur,
býst ég við. Það er haglabyssa
og riffill. Ég er orðinn heldur
slakur við veiðimennskuna,“
sagði hann eins og honum þætti
það miður. „Mig vantar ekki
löngunina og góðan ásetning, en
þegar veiðitíminn er kominn
verður aldrei neitt úr því.“
Bentick kapteinn sagði:
„Hvar eru þessar byssur, yðar
hágöfgi?“
Borgarstjórinn neri hökuna
og reyndi að hugsa: „Bíðum við,
ég held —.“ Hann snéri sér að
frúnni. „Eru þær ekki neðst í
skápnum í svefnherberginu, þar
sem göngustafirnir eru?“
Frúin sagði: „Jú, og fötin
lykta öll af olíu. Það væri gott,
ef þú vildir geyma þær einhvers
staðar annars staðar.“
Bentick kapteinn sagði: „Lið-
þjálfi! “ og liðþjálfinn fór í flýti
inn í svefnherbergið og kom að
vörmu spori aftur með tví-
hleypu og snotran riffil.
„Það er skylda okkar að gera
þetta, en óskemmtilegt. Mér
þykir það leitt,“ sagði kapteinn-
inn. „Þá er það ekki meira.
Þakka yður fyrir, herra borgar-
stjóri. Þakka yður fyrir, frú.“
Hann snéri sér við og hneigði
sig lítið eitt fyrir Winter lækni.
„Þakka yður fyrir, læknir. Lans-
er ofursti kemur von bráðar.
Verið þið sæl!“
Og hann fór út um gangdyrn-
ar og liðþjálfinn á hæla honum
með byssurnar tvær í annari
hendinni og handvélbyssuna í
hinni.
Frúin strauk fingri eftir borð-
inu, til þess að sjá, hvort ryk