Úrval - 01.09.1942, Síða 120

118
tíRVAL
hann, þegar þeir tóku alla hina
hundana.“
„Það kom ekki til mála, að
láta hunda éta matinn, sem við
þurftum að fá,“ tók liðþjálfinn
til máls.
„Ég er svo sem ekki að
kvarta. Ég veit, að það var
nauðsynlegt. Mér finnst það
bara skrítið, að sumt fólk hér
hefir hunda og það hefir samt
minna að éta en við. Það eru
líka allir anzi kviðdregnir, bæði
hundar og menn.“
„Þeir eru fífl,“ svaraði lið-
þjálfinn. „Þess vegna töpuðu
þeir svo fljótt. Þeir kunnu ekki
að skipuleggja hjá sér eins og
við.“
„Mér þætti gaman að vita,
hvort maður fær að eiga hunda,
þegar þetta verður allt um garð
gengið,“ tók hermaðurinn aftur
til máls. „Ég hefi heyrt því
fleygt, að Foringjanum sé lítið
um hunda gefið. Mér hefir verið
sagt, að hann fái kláða og
hnerra af þeim.“
„Það er fullt af þessum slúð-
ursögum,“ svaraði liðþjálfinn.
„Hlustið!" Varðflokkurinn nam
staðar og mennirnir heyrðu hátt
í lofti býflugnasuð flugvéla.
„Þarna koma þeir,“ tók lið-
þjálfinn til máls. ,,Eru ekki
orðnar þrjár vikur síðan þeir
komu síðast.“
Verðirnir við námuna heyrðu
líka flugvélagnýinn. „Þeir fljúga.
hátt,“ sagði liðþjálfi nokkur og
Loftur höfuðsmaður hallaði
undir flatt til þess að heyra bet-
ur. „Ég gizka á, að þeir séu í
20.000 feta hæð,“ sagði hann.
„Þeir ætla ef til vill lengra.“
„Þær eru ekki margar,“ svar-
aði liðþjálfinn. „Varla fleiri en
tvær eða þrjár.“
Hátt í lofti drógu flugmenn-
irnir úr benzíngjöfinni til hreyfl-
anna og hnituðu hringa. Úr
kviði hverrar flugvélar féllu litl-
ir sívalningar í hundraðatali.
Er þeir höfðu fallið nokkur fet,
opnuðust litlar fallhlífar, er
festar voru við hvern þeirra, svo
að þeir féllu hægt til jarðar. Að
svo búnu flugu flugvélarnar
leiðar sinnar.
Vindurinn dreifði úr fallhlíf-
unum. Þær íiðu hægt til jarðar
og ein þeirra kom niður rétt
fyrir framan varðflokkinn. Lið-
þjálfinn tók til máls: „Farið
gætilega! Þetta er eflaust tíma-
sprengja!“
„Þetta er ekki nógu stórt til
þess,“ svaraði einn hermann-
anna.
„Jæja, en farið samt ekki of