Úrval - 01.09.1942, Qupperneq 127

TUNGLIÐ ER HORFIÐ
125
svefnherbergi borgarstjórans.
Annie lá á hnjánum fyrir fram-
an arininn og lét kol á eldinn.
Hún leit á varðmanninn við
svefnherbergisdyrnar og sagði
við hann með þrjózku: „Jæja,
hvað ætlið þið að gera við
hann?“ Hermaðurinn svaraði
ekki.
Hinar dyr stofunnar voru nú
opnaðar og annar hermaður
kom inn og leiddi Winter lækni.
„Hvernig líður hans hágöfgi,
Annie?“ sagði læknirinn.
„Hann er þarna inni,“ svaraði
Annie og benti á svefnherbergis-
dyrnar.
„Hann er vonandi ekki veik-
ur?“ spurði Winter.
„Nei, hann virðist ekki vera
það,“ svaraði Annie. „Ég skal
athuga, hvort ég get sagt hon-
um að þér séuð hér.“ Hún gekk
til varðmannsins og sagði í
skipunarrómi: „Segið hans há-
göfgi, að Winter læknir sé hér.
Heyrið þér það?“
Vörðurinn gerði hvorki að
svara né hreyfa sig, en hurðin
var opnuð að baki hans og Ord-
en borgarstjóri birtist í dyra-
gættinni. Hann lét sem hann sæi
ekki varðmanninn, gekk rak-
leiðis fram hjá honum og fór
fram í stofuna. Varðmaðurinn
var andartak að íhuga að sækja
hann aftur, en hætti svo við það
og fór aftur á stað sinn. „Þakka
þér fyrir, Annie,“ sagði Orden.
„Farðu ekki langt, ef ég skyldi
þurfa á þér að halda.“
„Ég skal gæta þess,“ svaraði
Annie.
„Er þér eitthvað á höndum,
læknir ?“ spurði Orden því næst.
Winter glotti kuldalega og
benti aftur fyrir sig á varð-
manninn. „Ég geri ráð fyrir, að
ég eigi að heita fangi. Hann
vinur minn þarna kom með
mig.“
„Þetta hlaut víst að fara svo,“
svaraði Orden. „Hvað ætli þeir
geri næst?“ Mennirnir horfðust
í augu drykklanga stund og
hvor um sig vissi, hvað hinn var
að hugsa.
Síðan sagði Orden upphátt,
eins og hann væri að ljúka við
eitthvað, sem hann hefði verið
að segja. „Ég get ekki stöðvað
það úr þessu, jafnvel þótt ég
væri allur af vilja gerður, eins
og þú veizt.“
„Ég veit það,“ svaraði Wint-
er, ,,en þeir vita það ekki.“ Síð-
an sagði hann í áframhaldi af
því, sem hann hafði verið að
hugsa: „Stundvís þjóð — og
stundin nálgast óðum. Þeir