Úrval - 01.04.1944, Blaðsíða 74

72
ÚRVAL
á bréfabunkanum í annari hend-
inni. Þegar ég barði að dyrum
var hrópað: „Kom inn.“ Ég
opnaði dyrnar. I herberginu var
allt á tjá og tundri. Á borðinu
stóðu tvær stórar körfur, vafð-
ar gagnsæum pappír og
skreyttar rauðum borðum.
Körfurnar stungu einkennilega
í stúf við sóðalegt herbergið. Á
borðinu stóðu líka öl- og brenni-
vínsflöskur og nokkrar hálf-
étnar brauðsneiðar. Gólfið var
þakið umbúðapappír, öskjum og
vindlabútum. Frú Hollinan sat á
rúmstokknum og hélt á staupi.
Hollinan var með vindil í öðru
munnvikinu og var að hella
brennivíni í glas. Þau voru bæði
drukkin, á því var enginn efi.
Hollinan Ieit á mig, en virtist
ekki þekkja mig.
,,Fáðu þér sæti og láttu eins
og þú sért heima hjá þér,“ sagði
hann og bandaði hendinni til
rúmsins. „Viltu ekki fá þér
bragð? Má ég ekki bjóða þér
vindil ?“
„Þetta er blaðasnápurinn,“
sagði frú Hollinman, taktu
duglega í lurginn á honum,
Jim.“
Hollinan stóð upp. Hann var
ekki stöðugur á fótunum.
„Hvað átti það að þýða,“
sagði hann, „að vera að skrifa
þennan þvætting í blaðið?“
„Hvað var athugavert við
greinina,“ spurði ég. „Þú sagðir
að við hefðum aðeins átt sjö
sent eftir, lygalaupurinn þinn.“
„Nú, konan yðar sagði mér
það.“
„Ég sagði það ekki,“ sagði
frú Hollinan reiðilega. Hún
reis á fætur og veifaði glasinu,
með þeim afleiðingum, að vín
og öl skvettist yfir rúmið.
„Ég sagði þér, að við ættum
sjötíu sent eftir,“ sagði hún.
„Þetta er rétt,“ sagði Hollin-
an. „Hvað á það að þýða, að
vera að ljúga upp á okkur í
blaðinu ?“
Hollinan þreif brennivíns-
flösku af borðinu. Hann náði
góðu taki á flöskunni, gekk í
áttina til mín og reiddi til
höggs.
„Bíðið andartak," sagði ég og
færði mig nær dyrunum. ,.Ég er
hérna með peninga handa
ykkur.“
„Ég vil ekki sjá peningana
þína,“ sagði hann, „ég hcfi
fengið peninga.“
„Jæja,“ sagði ég og rétti
fram símskeyti, „ég held, að ég
geti útvegað yður atvinnu.“
„Fjandinn eigi hjálp þina,“