Úrval - 01.04.1944, Blaðsíða 123

EDGAR WALLACE
121
vegna með þökkum, þegar
„Daily Post“ í Birmingham
bauð honum það starf, að skrifa
daglega hernaðaryfirlit. Hann
byrjaði að skrifa þessa dálka
sína á öðrum degi stríðsins og
hélt því áfram þar til friður
hafði verið saminn, og voru þeir
mjög vel skrifaðir. Þúsundir
lesenda skrifuðu honum og lof-
uðu skrif hans. Hann gekk
sjaldan á móti almannarómi, og
það er ekki hægt að segja, að
hemaðarskrif hans hafi mótazt
af neinum frumleik. Fyrir hon-
um var hver einasti Þjóðverji
ekkert annað en villtur Húni, og
alhr hermenn Breta voru hetjur.
Þetta var ekki af því, að hann
væri feiminn við að ganga í
berhögg við almannaróm, því að
það var augljóst af ýmsu, að
hann var algerlega óttalaus í
því efni, heldur af því, að þetta
var hreinskilin skoðun hans.
Má hafa þetta sem nokkurs
konar mælikvarða á hið furðu-
lega gengi hans síðar meir, þeg-
ar hann tók að rita sögur við
almennings hæfi.
Um þessar mundir var Ro-
bert nokkur Curtis einkaritari
hans, hraðvirkur maður og af-
kastamikill, og þegar hann var
kvaddur í herinn, auglýsti Ed-
gar eftir ritara. Violet King,
átján ára gömul, gráeyg og
freknótt stúlka, svaraði auglýs-
ingu hans og var ráðin.
Hún var feimin, taugaveil og
reyndi augsýnilega að sýnast
eldri en hún var, og í samtalinu
glopraðist það út úr henni, að
hún hefði aldrei heyrt Edgars
Wallace getið. ,,Ég sá eftir
þessu, um leið og ég hafði sleppt
orðinu," sagði hún síðar. „Það
var auðséð, að honum þóttí
þetta sárleitt. Hann var þá þeg-
ar farinn að álíta, að hann hlyti
að vera orðinn stórfrægur mað-
ur.“ En Wallace féll vel við
þessa ungu stúlku, þótt svona
illa tækist til um kynningu
þeirra, og hún réðist til hans
sem einkaritari. Þannig byrjaði
kunningsskapur, sem átti eftir
að hafa rík áhrif á líf þeirra
beggja.
Ekki lá það í augum uppi
tii að byrja með, að Edgar
felldi hug til þessarar ungu
stúlku, en sú varð raunin á
síðar, að hún átti eftir að
skjóta bæði Ivy og Daisy aftur
fyrir sig og verða seinni kona
hans. Hún varð afkastamikil
með afbirgðum, og hún kærði
sig kollótta um það, þótt hún