Úrval - 01.08.1945, Síða 6

4
URVAL
ræðum með þennan pilt; hann
sýndi ekki áhuga á neinni
námsgrein okkar — málaralist,
höggmyndalist, teikningu eða
tónlist. En dag nokum kom ég
að honum í verkstæði, þar sem
hann stóð álútur yfir hefil-
bekk.
„Hvað ertu að gera,“ spurði
ég-
„Svo sem ekkert, sagði hann.
Ég leit yfir öxlina á honum,
og sá, að hann var að skera út
mynd af hundi.
„Já en þetta er bara snoturt.
Ljómandi snoturt. Ég get
kannske hjálpað þér með þenn-
an fót,“ sagði ég.
Hann horfði á hvert hand-
bragð mitt með athygli.
„Þetta sýnist svo auðvelt,
þegar þér gerið það,“ sagði
hann og stundi. „Það var ekki
auðvelt þegar ég byrjaði að
læra það,“ sagði ég.
Þessi uppörfun mín kveikti
neista, sem leysti úr læðingi
sköpimarorku þessa pilts. Upp
frá þessu fékk hann brennandi
áhuga á tréskurði, og áður en
árið var liðið, stóð verk hans
fyllilega jafnfætis því, sem
bezt var gert í skólanum.
Ég er ekki með þessu að
hvetja alla til að helga líf sitt
listum. En allir ættu að vinna
sex eða sjö stundir á viku að
einhverju skapandi verki. Þið
getið kallað það föndur eða
dútl, en það verður að vera
dútl, sem unnið er í höndunum,
og sem þið getið sökkt ykkur
algjörlega niður í.
Það getur verið garðyrkja
eða leirkerasmíði, tréskurður
eða mótun, ljósmyndagerð,
bygging útvarpstækja, járn-
smíði — það mætti telja í það
óendanlega handíðir, sem létta
af mönnum taugaþenslu og
veita þeim sjálfsfullnægingu.
Og það er aldrei of seint að
byrja. Handavinna, skapandi
starf er mönnum nauðsynlegra
nú en nokkru sinni fyrr. Aukin
véltækni er sem óðast að gera
störf okkar einhæfari og vana-
bundnari; hún vekur hjá okkur
vanmetakennd, því að afreka
einstaklingsins virðist ekki
gæta mikils í stóriðju nútímans
og flóknu hagkerfi hans. Við
þörfnumst þess sjálfstrausts
og sjálfsvirðingar, sem einungis
sprettur af því að sjá eitthvað
taka á sig fullkomið og endan-
legt form í höndum sjálfra okk-
ar.