Úrval - 01.08.1945, Qupperneq 32

Við þörfnumst öll 'nróss.
Grein úr „Liberty",
eftir Alexöndru Kropotkin prinsessu.
'%7‘IÐ þörfnumst hróss, flest
* okkar. Ef foreldi'ar væru
ósparari á það, ef húsbændur
töluðu oftar viðurkenningar-
orðum til starfólks síns, mundi
sennilega rýmkast í biðstofum
taugalæknanna.
Við öðlumst fæst okkar frægð
og auðæfi, en öll þráum við að
fá þó ekki sé nema viðurkenn-
ingarorð fyrir viðleitni okkar.
Við verðum öðru hvoru að fá að
baða okkur í yl hrósyrða; að
öðrum kosti er sjálfsvirðingu
okkar hætta búin.
Sennilega er vöntun á hrós-
yrðum meiri á heimilunum en
nokkrum öðrum stöðum. Fæst-
ir gera sér grein fyrir því,
að hrósyrði er handhægasta
slökkvitækið, og að ekkert
heimili er öruggt án þess.
Eiginmaðurinn er að jafnaði
blindari fyrir þessu en húsmóð-
irin. Kona á stórum búgarði í
Ohio skrifaði eitt sinn vinkonu
sinni:
Verið getur, að þegar ég er orðin
heyrnarlaus, blind og hundrað ára
gömul, verði ég farin að venjast því,
að allt sem ég geri sé tekið sem
sjálfsagður hlutur. En eins og er,
finnst mér lífið gleðisnautt og erfitt,
þegar maður fær aldrei þakkar- eða
viðurkenningarorð fyrir neitt, þó að
maður leggi sig alla fram til að hafa
hreint og vistlegt. Það er ekki auð-
velt að halda áfram að gera sitt
bezta, þegar manni er aldrei sagt,
hvort maturinn er góður eða vondur.
Stundum grípur mig löngun til að
fara að eins og konan, sem dag nokk-
urn gaf karlmönnum heimilisins
hænsnamat til miodegisverðar, eftir
að hún hafði í 20 ár beðið árang-
urslaust eftir hrósyrði fyrir mat-
reiðslu sína. Þegar þeir spurðu,
hvort hun væri vitlaus, svaraði hún:
,,Af langri viðkynningu við ykkur
hafði ég fulla ástæðu til að ætla, að
þið gætuð ekki gert greinarmun á
hænsnamat og mannamat."
Bændur — bæjarmenn einnig
— hefðuð gott af að hugleiða
þann sið, sem tíðkaðist á aðals-
mannaheimilum í Rússlandi, að
1 hvert skipti að aflokinni góðri
veizlumáltíð var matreiðslu-