Úrval - 01.08.1945, Qupperneq 45

BAKDAGINN
43
um með þessum fimm dollur-
um,“ sagði Harrison.
„En hvítu mennirnir munu
horfa á okkur og hlæja að okk-
ur,“ sagði ég.
„Hvern f jandann gerir það til,
sagði Harrison. „Þeir horfa á
þig og hlæja að þér á hverjum
degi, niggarinn þinn“.
Það var satt. En ég reiddist
honum fyrir að segja þetta. Mig
langaði til að gefa honum
kjaftshögg, meiða hann.
„Hverju höfum við að tapa?“
spurði Harrison.
„Við höfum víst engu að
tapa,“ sagoi ég.
„Auðvitað ekki,“ sagði hann.
„Við skulum fá peningana.
Okkur er sama“.
„Og nú vita þeir að við vit-
um hvað þeir ætluðu að láta
okkur gera,“ sagði ég og
reiddist sjálfum mér um leið
fyrir að segja það. „Og þeir
eru reiðir við okkur út af
því.“
„Auðvitað,“ sagði Harrison.
„Við skulum fá peningana. Þú
hefir þörf fyrir fimm dollara?“
„Já.“
„Þá skulum við berjast, svo
við fáum þá“.
„Við værum þá eins og hund-
ar“.
„Við erum báoir eins og
hundar í augurn þeirra,“ sagði
hann.
„Já,“ viðurkenndi ég. En
aftur langaði mig til að berja
hann.
„Heyrðu, við skulum leika á
hvítu mennina,“ sagði Harrison.
„Við skulum ekki meiða hvor
annan. Við skulum bara látast.
Við skulum sýna þeim, að við er-
um ekki eins miklir aular og
þeir halda.“
„Ég veit ekki“.
„Það er bara æfing. Fjórar
lotur fyrir fimm dollara. Ertu
hræddur?“
„Nei,“
„Láttu þá slag standa“.
„Gott og vel,“ sagði ég. „Það
er bara æfing. Ég skal berj-
ast.“
Harrison var ánægður. Mér
fannst þetta heimskulegt. En
hvað um það. Eg skyldi gera
mitt, og þá væri þessu lokið. En
ég fann enn til óljósar gremju,
sem ekki vildi yfirgefa mig.
Hvítu mennirnir í verksmiðj-
unni kunnu sér ekki læti, þegar
þeir heyrðti að við hefðum fall-
ist á að berjast. Þeir buðust til
að kenna mér ný brögð. Á
hverjum morgni sögðu þeir mér
í lágurn hljóðum, að Harrison