Úrval - 01.08.1945, Qupperneq 124

122
URVAL
stóð kyrr svolitla stund og
deplaði augunum í ljósin. Hann
baðaði út höndunum, til þess að
hef ja sig upp, og þá, allt í einu,
fór hann að hugsa um, hvað
mundi ske, ef hann gæti nú ekki
flogið.
Þarna stóð hann, mitt í þess-
um geysistóra sal, skringilegur
og lítill í ljósrauða búningnum,
með armana útrétta. Áhorfend-
urnir, sem skiptu þúsundum
voru þegar farnir að hlæja. Hlát-
urinn glumdi og bergmálaði um
allan salinn. Sam ætlaði að
leggja á flótta, en Jim stóð í
dyrunum og bandaði við hon-
um í ákafa.
„f guðs bænum — fljúgðu,“
kallaði Jim.
Sam varð gripinn óumræði-
legri skelfingu. Ef til vill hafði
hann dreymt allt saman; ef til
vill gat hann alls ekki flogið.
Hann hljóp áfram með útrétta
arma, til þess að finna til lofts-
ins. Og þetta var það, sem
áhorfendurnir sáu: skringileg-
an, lítinn karl, sem hljóp um
eins og kjúklingur —mann, sem
var að reyna að fljúga.
Þeir hlógu, og því meira sem
þeir hlógu, því hraðar hljóp
Sam og hoppaði, unz hann var
kominn að niðurlotum. Þá nam
hann staðar. Fólkið var hætt
að hlægja, það fussaði og
öskraði af reiði. Hann sá sýn-
ingarskrár og dagblöð þyrlast
um loftið. Hann var í hálfgerðu
móki, er honum var ýtt eftir
ganginum og inn í búningsher-
bergið. Mully stóð við hlið hans
og Jim starði á hann.
„Þetta er allt í lagi,“ sagði
Sam.
„Borgið þeim til baka. Ég
skal borga leiguna fyrir húsið
og allt annað, þó að ég verði að
eyða öllu, sem við eigum“.
Jim reis á fætur. „Gott og vel,
herra Small,“ sagði hann.
„Ekki ásaka ég yður“.
„Fallega mælt, drengur
minn,“ sagði Sam. Flýttu þér
fram og segðu fólkinu frá
þessu“. Svo var Sam einn eftir
með Mully, og hún leit á hann.
„Ég býst við að þú sért bálreið
út í mig,“ sagði hann.
„Nei, væni,“ sagði hún. „Ég
er ekkert reið, en þú varst dá-
lítið asnalegur þarna frammi
áðan. Skiptu nú um föt og við
skulum aldrei minnast á flug
aftur.“ Svo fór hún.
„Kannske mig hafi bara
dreymt að ég gæti flogið,"
sagði Sam við sjálfan sig. Hann
klæddi sig í fötin, dapur í bragði