Úrval - 01.08.1945, Side 129

YORKSHIREMAÐURINN FLJÚGANDI
127
settust þar að. Ef þið leggið
einhverntíma leið ykkar til
Yorkshire, til staðar sem nefnd-
ur er Polkingthorpebrú, nálægt
Huddersfield, getið þið komist
að raun um sannleiksgildi þess-
arrar sögu. Þar getið þið, hvaða
kvöld sem er, gengið niður í
Arnarkrána, og hitt náunga,
Sam Small að nafni, sem situr
með ölkrús fyrir framan sig,
skíðlogandi arineld að bakiP
spjallandi við hóp af kunningj-
um sínum.
En það þýðir ekki að spyrja
hann, hvort hann geti flogið. Ef
hann er spurður um það, hvessir
hann augun og segir: „Nei, það
er ekki ég. Þið hljótið að eiga
við annan Sam Small — náung-
ann, sem missti byssuna sína og
stöðvaði orustuna viðWaterloo.“
• ^ •
Vatnsheldur pappír.
Úr „The New York Times“,
eftir Waldemar Kaempffert.
TC’F venjuíegur pappír er vætt-
"^ur í vatni, jafnvel þykkasti
umbúðarpappír, og nuddað síð-
an eftir honum með fingrunum,
ullast hann upp. Uppfinninga-
menn hafa gert margar tilraun-
ir til þess að bæta úr þessum
galla pappírsins. Þeir hafa bú-
ið til pergamentpappír sem
gerður er úr vatnsjurtablöðum,
og vætt hann í brennisteinssýru,
glycerini eða sykri til þess að
gera hann mjúkan og sveigjan-
legan. En þetta hefir orðið dýr
pappír, sem ekki hefir náð al-
mennri útbreiðslu.
En nú hefir tékkneskur verk-
fræðingur í New York, H. Scher-
bak að nafni, fundið upp að-
ferð, er virðist uppfylla flestar
kröfur, sem gerðar eru til
vatnshelds pappírs, og kostar
aðeins einn dollara á hvert tonn
pappírs.
Scherbak „vætir“ pappírinn í
límefni (colloidefni). Þessi
„væta“ smýgur inn 1 trefjarnar
svo að þær límast saman, og
fær þá pappírinn suma eigin-
leika pergaments og suma eig-
inleika leðurs.
Límefnið myndar að því er