Úrval - 01.12.1946, Qupperneq 126

124
ÚRVAL
aði á slagæðnini. Hún vissi, að
það var tiígangslaust og aðeins
gert tii þess að hughreysta
hana.
— Þú ættir að fara heim,
Prue, sagði hann. Þú getur ekki
hjálpað honurn. Hann veit ekki,
að þú ert hér.
Hún kinkaði kolli.
— Eg veit það. En — það er
ekki hægt að láta fólk deyja
eitt. Jafnvel þó að það viti það
ekki.
— Gott og vel, sagði hann.
Hann kyssti hana, fljótt og
klunnalega, og fór.
Hún gekk ao rúminu. Ásjóna
sjúklmgsins var hreyfingarlaus,
með gráleitum biæ og eins og
hún væri gerð úr vaxi.
Þegar rökkvaði, dvínaði ys
borgarinnar úti fyrir — það var
eins og hún biði þögul og hljóð-
iát eftir ioftárásinni. Svo heyrð-
ist í loftvarnalúorunum og skot-
hríðin hófst — harðari en kvöld-
ið áður.
Dyrnar opnuðust og hjúkrun-
arkonan sagði: — Það er loft-
árás. Viljið þér ekki . . .
— Nei, ég vil heidur vera hér.
Hjúkrunarkonan fór. Pru-
dence varð reið — hún hafði
taiað eins og hún væri ein í her-
berginu — eins og þar væri eng-
in önnur lifandi vera. Hirti ekki
um sjúklinginn. Það var hætt að
telja hann meðai iifandi fólks.
Hún stóð upp, slökkti á ijós-
týmnni, settist við gluggann og
virti fyrir sér hina venjulegu
sjón útifyrir: Leitarljósin, sem
hrejdoust um dimrnt himin-
hvoifið, spruttu upp og æddu
áfram eins og fálmarar einhvers
sæskrýmslis, sem var að rejnia
að hremma bráð sína.
Hún heyrði dynkina frá
sprengjunum, og það var ekki
laust við að hún gieddist. Þetta
var ekki nema réttlátt. Úr því
að hann varð að liggja þarna
og deyja — þá var eins og meiri
jöfnuður í því að hún yrði að
sitja hér meðan ioftárás stæði
yfir. — Rúðurnar glömruðu í
glugganum, þegar sprengja féll
skammt burtu. Hún heyrði gler-
ið brotna og fann tii loftþrýst-
ings, og í sama biii brá ’fyrir svo
skærurn glampa, að hún blindað-
ist í svip.
Hún heyrði hræðsiuóp frá
börnum á neðri hæðinni og enn
rigndi glerbrotum til jarðar.
Hjúkrunarkonurnar þustu um
gangana — sjúkrahúsið var í
uppnámi.
Dyrnar opnuðust og geisla
frá vasaljósi brá fyrir.
— Ef einhverjir geta ekki
farið niour, verðum við að setja
þá undir rumin, sagði hjúkrun-
arkonan í gættinni.
— Undir rúmið ?
— Já, það er öruggara.
— Nei, það er óþarfi héðan
af. Það skiptir engu rnáii héðan
af.
Hana Iangaði tií að segja: Þú
getur ekki gert honum þá óvirð-
ingu að láta hann deyja — á