Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 9

EÐLI EINVERUNNAR
7
ritshöfundurinn þess vegna
fagnaðarsöng. Þetta er honum
leyft, og það verður ekki frá
honum tekið. Og söngur hans
er harmi þrunginn, af því að
hann veit, að fögnuðurinn er á
förum, farinn á samri stundu og
við höfum öðlazt hann, og vegna
þess er hann svo dásamlegur, að
hann hlýtur dýrðarfylling sína
frá öflum, sem takmarka hann
og tortíma honum,
Hann veit, að fögnuðurinn fær
dýrð sína frá sorg, biturri sorg
og einveru manns, og hann er
alltaf eltur af vissunni um
dauða, dimman dauða, sem f jötr-
ar tungu vora, augu vor, and-
ardrátt vom, með tvíburunum
dufti og hégóma, Þess vegna
semur maður eins og Job sorg-
arsöng, en það verður um leið
fagnaðarljöð, og þróttugra og
fegurra en nokkur maður hefur
sungið:
Gefur þú hestinum styrkieika,
klæðir þú makka hans flaksanái
faxi?
Lætur þú hann stökkva eins og engi-
sprettu ?
Fagurlega frýsar hartn, en hræði-
lega!
Hann krafsar upp grundina og kætist
af styrkleikanum,
hann fer út á móti hertýgjunum.
Hann hlær að hræðslunni og skelftst
ekki
og hopar ekki fyrir sverðinu,
Á baki hans glamrar í örvamælinum,
spjót og lensa leiftra.
Með hávaða og harki hendist hartn
yfir jörðina,
og eigi verður honum haldið, þá
er lúðurinn gellur.
í hvert sinn, er lúðurinn gellur,
hviar hann
og langar leiðir nasar hann bardag-
ann, þrumurödd fyrirliðanna og
herópið.
Þetta er fögnuður, — háííð-
legur fögnuður og sigrihrósandi,
strangur, einmana, eilífur fögn-
uður, og í honum er öil dýpt og
auðmýktarundrun mannsins,
dýrðartilfinning hans og lotning
frammi fyrir leyndardómum al-
heimsins. Lofgerð kemur fram
á varir okkar, er við iesum urn
þenna dýrðiega hest og fögnuð-
urinn, sem við finnum, er vilit-
ur og kynlegur, einmana og
dimmur sem dauðinn og meiri
en fíni og eiskulegi fögnuðurinn,
sem menn eins og Herrick og
Þeokritus iýsa, þótt þeir hafi
verið mikil skáld.
III.
Eins og Jobsbók og prédikar-
inn eru hvorttveggja á sinn hátt
fullkomnustu dæmin um einvera