Úrval - 01.02.1948, Síða 22

20
tjRVAL
hitt Emily. Og með því að minn-
ast þannig atvikanna, sem urðu
þess valdandi, að þau trúlofuð-
ust, sannfærast þau Emily og
Ralph um, að það hafi verið
örlögin, sem komu í veg fyrir
þá hræðilegu óhamingju, að þau
færust á mis í lífinu.
En það, sem þau Ralph og
Emily leiða hjá sér (því að það
er svo órómantískt), er sú stað-
reynd, að ef þau hefðu ekki hitzt
fyrir þessa rás atburðanna, þá
hefði önnur orsakakeðja orðið
þess valdandi, að Emily hefði
valið William og Ralph Cynthiu.
Og hefði svo farið, myndu þau,
hvort um sig, hafa þakkað for-
lögunum makavalið á jafn órök-
vísan hátt og áður getur.
Á sama hátt gæti maður sagt,
að persónulegur guð hefði valið
hverjum og einum ákveðinn
vinnuveitanda, lækni eða þvotta-
konu, úr öllum þeim hópi slíks
fólks, sem gæti komið til greina.
Hvaða atburðarás varð þess
valdandi, að þér völduð þann
lækni, sem nú er heimilislæknir
yðar? Það er viðurhlutamikið
að velja sér lækni. En þér verð-
ið að játa, að það var tilviljun,
að þér völduð hann, og ef hann
hefði ekki orðið fyrir valinu,
þá hefði það bara orðið einhver
annar. Við veljum sem sagt ekki
lækna á eins rómantískan hátt
og við veljum maka. Við trúum
því ekki, að hverjum og einum
sé fyrirhugaður einn og aðeins
einn ákveðinn læknir. Við ætt-
um ekki heldur að leggja trún-
að á það, að hverjum og einurn
hafi verið fyrirhugaður einn og
aðeins einn ákveðinn maki.
Og þetta er ekki heldur þann-
ig í náttúrunni. Það væri ósam-
rýmanlegt venjum hennar. Hún
er eyðslusöm. Hún veitir svo
miklu nýju lífi inn í veröldina,
að eitthvað af því hlýtur að fara
forgörðum. Hún skýtur ekki
með riffli, heldur haglabyssu —
hún dembir mörgum höglum yf-
ir skotmarkið, í stað þess að
miða vandlega með einni kúlu.
Hún fer eins að í ástalífinu.
Það er engin nauðsyn, að hitta
einhvern sérstakan mann eða
konu, til þess að hjónaband fari
vel. Innan skynsamlegra tak-
marka sameiginlegra áhugaefna
geta flest ungmenni unað lífinu
saman, ef þau eru ekki full af
firrum hinnar rómantísku ást-
ar, sem aldrei rætast.
Þetta hefur verið sýnt og
sannað, bæði fyrr og síðar, í
þeim þjóðfélögum, þar sem for-
eldrarnir velja börnum sínum