Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 58

56
ttRVAL
vorum á tvítugs aldri. Þá urð-
um við að annast sjálfar okkar
mál. Eða öllu heldur höfðum
við góðan málaflutningsmann,
og hann sá um þau. Við sváfum
áfram í sama herberginu, sama
rúminu.
Húsið okkar var ferhyrnt og
byggt úr steini og við höfðum
hænsni. Við rifumst vanalega
um það á vetrarmorgnum, hvor
okkar ætti að gefa þeim. En
hænsnin urðu að fá matinn
sinn. Það er slæm lykt af hon-
um, en hvað um það! Lykt af
hænsnamat kemur hjartanu í
mér á hreyfingu. Ég er viss um,
að einu sinni var það nærri
hrokkið út úr vinstra eyrna-
sneplinum á mér. Hvernig get-
ur þetta orðið, eins og hjartað
er stórt en eyrað lítið? Það er
mér huiinn leyndardómur. Hef-
ur þú nokkumtíma snert hænu-
löpp að neðan? Hún er alltaf
köld.
Systir mín var vinsæl á sinn
hátt. Ef þurfti að skipuleggja
eitthvað, eða kvarta yfir ein-
hverju, eða einhver var fótum
troðinn, þá var hún boðin og
búin til hjálpar. Hún gat kippt
í liðinn, þegar allt virtist ætla
að lenda í vandræðum. Hún var
nefmælt, rödd hennar var róleg
en hvell. Hún var iíka kinn-
beinahá. En ég, — ég er algjör-
lega kinnbeinalaus. Ég hef horft
í spegil og leitað að kinnbeinun-
um, en ekki fundið þau og þá
hef ég hugsað: „Þegar ég verð
beinagrind, verð ég öðruvísi en
allar aðrar beinagrindur“. En
ég hef bara þreifað lauslega á
kinnunum, mjög lauslega. Kann-
ski eru kinnbeinin samt innan
undir.
Ég ætlaði að gera svo margt.
Mig langaði til að læra algebrm
og mig langaði til að fljúga,
eins og svo marga aðra, bara.
með því að hreyfa olnbog-
ana fram og aftur, og henda
mér svo úr háum hömrum eða
glugga á efstu hæð. Ég læt
þetta allt bíða, þangað til
seinna.
En eitt gerði ég. Ég keypti
hörpu á uppboði. Hún var þung
og það var fallið á gyllinguna.
Ég lét gera við hana og fara
með hana heim og þegar systir
mín átti að gefa hænsnunum,
strauk ég höndunum yfir
strengina, alveg frá neðsta
strengnum, sem sagði: gobbul,
böbb, böbb, göbbul, og til þess
hæsta, sem gaf bara frá sér pí
ting. Mér þótti svo vænt um
hörpuna, að ég var tilneydd að