Úrval - 01.02.1948, Síða 59

57
syngja. Ég hafði ekki það, sem
kallað er söngrödd. Af einhverj-
um ástæðum náði röddin mín
ekki þeim tónum, sem leiknir
voru á hljóðfæri. Samt fannst
mér hún falleg. Þegar húsið var
mannlaust, söng ég mikið og
lék undir á hörpuna. Ég vissi,
að ég söng mjög hátt, en ég
hélt, að það gerði ekkert til.
Dag einn kom systir mín inn
ásamt öðru fólki. Ég heyrði
ekki í henni, fyrr en hún var
komin alveg að mér og reif
voðalega í hárið á mér og hróp-
aði: „Þegiðu! Langar þig til að
allir haldi, að þú sért brjáluð?11
Þetta fannst mér einkennilegt,
af því að ég var farin að halda
hana eitthvað undarlega. Hvers-
vegna rær hún fram og aftur
á vötnunum? Hversvegna leik-
ur hún tennis; slær bolta, sem
á að slást aftur til hennar, bara
venjulegan, hnöttóttan, bolta?
Hún var líka að verða freknótt,
og þegar ég horfði á hana, varð
ég að telja freknurnar — ein,
tvær, þrjár, fjórar, fimm, sex
og áfram.
Við höfðum bara eina mann-
eskju til þjónustu. Það var
kona, mjög gömul, kölluð Hanna
Lúta. Hún hafði verið hjá móð-
ur minni, og allt í allt hafði
hún unnið í sjötíu ár hjá fjöl-
skyldunni. Hún var mjög sterk,
en talaði lítið. Ég man ekki eft-
ir að hafa heyrt hana segja
nema eina setningu í samhengi.
Hún talaði nærri alltaf í eins-
atkvæðisorðum, og það jafnvel
með erfiði. Okkur kom öllum
prýðilega saman, en Hönnu
Lútu var illa við hænsnin.
Ég vildi ekki, að systir mín
réði yfir mér, þó að hún væri
eldri og stærri en ég. Að sinnu
leyti var hún einsog hestur, og
þegar hún varð eldri, fór mér
líka að finnast hún einsog hest-
ur í rúminu, — að ég svæfi hjá
hesti. Stundum langaði mig til
að lyfta ábreiðunni frá andliti
hennar — hún dró ábreiðuna
alltaf upp yfir höfuð. Þá bjóst
ég við að sjá hestshaus niður
undir, rauðleitan hestshaus
með ljósu hári. En ég gerði það
aldrei.
Og samt var ég hamingjusöm.
Mér þótti vænt um húsið,
hænsnin, jafnvel Hönnu. Ég las
algebruna af kappi, lærði hana
tilsagnarlaust í rifnum kennslu-
bókum. Það var töfrandi, af því
að ég gat aldrei skilið, hvað x
var. Ég hélt, að heimurinn yrði
allt öðru vísi, ef ég aðeins gæti
fundið x. Þegar ég var úti á
8