Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 64

62
ÚRVAL
kring um hann, þar sem hann
sat tígulegur 1 sandinum. Væng-
ir hennar héngu niður og hún
gaf frá sér lág, smellandi hljóð.
Skyndilega reis karlfuglinn á
fætur — með þanda vængi og
uppspert stél. Hann færði sig
hægt nær kvenfuglinum. Svo,
þegar þau stóðu augliti til aug-
litis, hófu þau dansinn. Þau
dönsuðu í hring, líkt og í valsi,
og hinir löngu hálsar þeirra
sveigðust til og frá í takt.
Ég starði undrandi á hina
stóru en lipru fætur fuglanna,
sem tóku danssporið með ótrú-
legri nákvæmni, og virtust lyfta
þungum líkamanum eins og
þeir væru fisléttir. Fuglarnir
dönsuðu í hring, þar til kven-
fuglinn lagðist allt í einu niður
í sandinn með útbreidda vængi
og vaggaði sér, eins og til þess
að örfa maka sinn enn meir.
Karlfuglinn, þakin gljáandi,
svörtu fiðri, sem líktist loð-
skinni, og með hvítfjaðraða
vængina þanda, hélt áfram að
dansa ástardansinn. Að lokum
kom að fullnægingu kynhvatar-
innar, með vængjaslætti og í
uppþyrluðu ryki.
Máltækið um heimsku strúts-
ins, „sem grefur höfuðið í sand-
inn,“ er sprottið af þeirri venju
hans, að teygja hálsinn eftir
jörðinni. Það gerir honum auð-
veldara að fela sig, þegar hann
liggur á eggjum. Þegar strútur-
inn beygir hinn langa háls nið-
ur að jörðinni, líkist hann steini
eða mosaþúfu til að sjá, auk
þess veldur tíbráin í loftinu því,
að liggjandi strútur getur dul-
izt algerlega, ef hálsinn sézt
ekki.
Þegar ég var tíu ára gamall
og fullur af ævintýraþrá, lang-
aði mig mjög að sjá strút liggja
á eggjum. Það er ekki hættu-
laust, því meðan annar fuglinn
liggur á, hringsólar hinn kring
um hreiðrið, til þess að verja
það gegn aðskotadýrum. Strút-
urinn er svo fótfrár, að hann
jafnast á við hest á stökki. Á
fótum hans eru geysimiklar og
sterkar klær, og ég hef séð
strút rífa hund næstum því í
tvennt með einu sparki.
Mér hafði verið sagt frá tveim
ráðum, til þess að forðast
meiðsli og dauða, ef strútar
réðust á mig. Annað var það,
að vera vopnaður einskonar
langri trékvísl, sem maður átti
að bregða á háls fuglinum, til
þess að halda honum frá sér og
forðast stórhættuleg spörk
hans. Hitt ráðið — og það var