Úrval - 01.02.1948, Síða 117

TILLOTSON-SAMSÆTIÐ
115
frásögur gamla mannsins um
Litlu Asíu, málverkasýrönguna
miklu ’51 og Benjamin Robert
Haydon. Hann kenndi mjög í
örjósti um þenna forngrip frá
liðinni öld.
Herbergi Tillotsons var um
tíu fet undir yfirborði jarðar.
Grá skíma smaug milli járnriml-
anna á gangstéttargrófinni og
inn um óhreinar gluggarúðum-
ar, síðan rann hún saman við
skugga kytrunnar eins ogmjólk-
urdropi, sem fellur í blekbyttu.
Að vitum manns lagði fýlu af
saggaþrungnu veggfóðri og fún-
um viði. Ósamstæð húsgögnin,
rúm, þvottagrind, kommóða,
borð og tveir stólar, hímdu í
dimmum skotum herbergisins
eða gægðust laumulega fram í
birtuna. Hingað kom Spode
nærri daglega og færði gamla
manninum fréttir af undirbún-
ingi samsætisins. Tillotson sat
alltaf á sama stað við gluggann,
eins og hann væri að baða sig í
daufri birtunni. „Elzti maður,
sem nokkurntíma hefur borið
gráar hærur,“ hugsaði Spode
með sér, þegar hann virti hann
fyrir sér. En það voru ekki nema
nokkur hár eftir á sköilóttu,
gljáandi höfðinu. Þegar gest-
urinn barði að dyrum, sneri Til-
lotson sér í stólnum og horfði í
áttina til dyranna með sljóum,
deplandi augum. Hann var sífellt
að afsaka sig vegna þess, að
hann var svo lengi að átta sig á
því, hver kominn var.
,,Ég ætla mér ekki að móðga
með þessu,“ var hann vanur að
segja, þegar hann hafði spurt.
„Það er ekki af því, að ég haf'i
gleymt yður. En það er svo
dimmt og sjónin er orðin slæm.“
Svo rak hann ævinlega upp
hlátur, benti út um gluggann,
upp í gangstéttargrófina og
sagði:
„Þetta er staður fyrir þann,
sem hefur góða sjón. Hér er
hægt að horfa á ökla.“
Það var daginn fyrir hinn
mikla viðburð, Spode kom eins
og venjulega, Tillotson sagði
f yndnina um öklana eins og vant
var og Spode hló að henni, eins
og hann hafði alltaf gert.
„Jæja, herra Tillotson,“ sagði
hann, þegar áhrif fyndninnar
voru dáin út, „á morgun er dag-
ur endurkomu yðar í heim list-
ar og tízku. Þér munuð verða
var ýmissa breytinga.“
„Ég hef alltaf verið sérstak-
lega heppinn,“ sagði Tillotson,
og Spode sá það á svip hans,
að hann trúði því, að hann var