Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 120

118
■Orval
húsi. Eins og ég sagði honum,
er þetta einhver merkasti at-
burður brezkrar frelsissögu —
eftirtektarverð burtköllun harð-
stjóra, að undirlagi forsjónar-
innar.“
Tillotson hló aftur — eins og
brostin bjalla í auðu húsi; vofu-
hönd tekur í bjöllustrenginn í
dagstofunni og svipir þjóna birt-
ast við ámátíega hringinguna.
„Ég man, að hann hló trölls-
lega eins og hans var vandi. En
það var mikið áfall, þegar þeir
höfnuðu myndinni, hræðilegt
áfall! Það var aðalorsökin til
þess, að hann framdi sjálfs-
morð.“
Tillotson þagnaði. Það var
löng þögn. Spode varð einkenni-
lega hrærður, hann vissi ekki
hvers vegna, í návist þessa
manns, sem var svo lasburða og
gamaldags, í raun og veru hálf-
dauður, en þó svo andlega hress,
svo vonglaður og þolinmóður.
Hann blygðaðist sín. Hvaða
gagn var að æsku hans og
greind? Hann sá sig allt í einu
sjálfan sem dreng með hringlu,
til þess að hræða fugla — hann
hringlaði hinni hávaðasömu
greind sinni og veifaði þrotlaust
með handleggjunum, til þess að
flæma í burtu fuglana, sem allt-
af voru að reyna að setjast að í
huga hans. Og hvílíkir fuglar!
Vængjabreiðir og fagrir — allar
þessar háleitu hugsanir og til-
finningar, sem einungis heim-
sækja þann huga, sem er auð-
mjúkur og friðsæll. Hann ein-
beitti stöðugt öllum kröftum sín-
um tii þess að hrekja þessa ynd-
islegu gesti á brott. En þessi
gamli maður, með broddgöltinn
sinn, hinn heiðarlega efa og allt
það — hugur hans var eins og
fagur akur, þar sem fjöldi fag-
urvængjaðra vera var sífellt að
setjast og hefja sig til flugs í
fullkomnu óttaleysLHannblygð-
aðist sín. En var annars nokkur
leið að breyta lífi sínu? Var það
ekki f jarstæða, að vera að hætta
á afturhvarf? Spode yppti öxl-
um.
„Ég skal ná í broddgölt handa
yður, undireins,“ sagði hann.
„Hann fæst ábyggilega hjá
Whiteley."
En áður en Spode fór þetta
kvöld, gerði hann hræðilega
uppgötvun. Tillotson átti ekki
samkvæmisföt. Það var með öllu
vonlaust að fá þau saumuð með
svo stuttum fyrirvara, og auk
þess voru það óþarfa útgjöld!
„Við verðum að fá föt að láni,
herra Tillotson. Ég hefði átt að