Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 121

TXLLOTSON- S AMSÆTIÐ
119'
vera búinn að hugsa fyrir
þessu.“
„Guð komi til.“ Tillotson
gramdist dálítið þetta fyrir-
hyggjuleysi. „Fá föt að láni?“
Spode hraðaði sér til Bad-
gerys, til þess að leita ráða. Bad-
gery brást höfðinglega við.
„Biðjið Boreham að koma og
tala við mig,“ sagði hann við
þjóninn.
Boreham var einn þessara
ódauðlegu bryta, sem tóra, kyn-
slóð eftir kynslóð, í húsum fyrir-
fólksins. Hann var á níræðis-
aldri, hokinn og skorpinn af
elli.
„Alhr gamlir menn eru um
það bil jafn stórir,“ sagði Bad-
gery lávarður. Það var hug-
hreystandi kenning. „Ó, þarna
er hann kominn. Eigið þér nokk-
ur aukasamkvæmisföt, Bore-
ham?“
„Ég á gömul föt, lávarður
minn, sem ég hætti að ganga í
-— látum okkur sjá — var það
nítján hundruð og sjö eða átta ?“
„Það er prýðilegt. Ég væri
yður þakklátur, Boreham, ef þér
vilduð lána herra Spode þau í
einn dag.“
Öldungurinn fór út, en kom að
vörmu spori inn aftur með göm-
ul, dökk samkvæmisföt á hand-
leggnum. Hann lyfti fötunum
upp til athugunar. Þau voru ekki
falleg útlits í dagsbirtunni.
„Þér getið ekki gert yður í
hugarlund,“ sagði Boreham af-
sakandi við Spode — „þér getið
ekki gert yður í hugarlund, hve'
föt atast fljótt út af feiti og sósu
og þess háttar. Það er sama, hve
varkár maður er.“
„Ég get ímyndað mér það,“
sagði Spode, og það var samúð í
rödd hans.
„Hve varkár, sem maður er,
herra minn.“
„En það ber ekkert á þessu við'
Ijós.“
„Alveg rétt,“ sagði Badgery
lávarður. „Þakka yður fyrir,
Boreham. Þér skuluð fá þau aft-
ur á fimmtudag."
„Eins og yður þóknast, lá-
varður minn.“
Og gamli maðurinn hneigði sig
og fór. Daginn, sem hinn mikli
atburður átti að ske, arkaði
Spode til Holloway og bar bögg-
ul undir hendinni, en í honum
voru samkvæmisföt Borehams,
ásamt skyrtum og flibbum. Til
allrar hamingju gat Tillotson
ekki séð, hvemig fötin voru út-
lits, og olli þvi dimman og sjón-
depurðin. Hann var allur í upp-
námi. Enda þótt klukkan væri