Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 122

120
tjRVAL
ekki nema þrjú, var það aðeins
með erfiðismunum, að Spode
tókst að aftra því, að hann færi
tafarlaust að búa sig.
„Verið þér bara rólegur, herra
Tillotson, bara rólegur. Við
leggjum ekki af stað fyrr en
klukkan hálf átta.“
Spode fór klukkustundu síðar,
og hann var ekki fyrr kominn út
úr herberginu en Tillotson fór að
búa sig til veizlunnar. Hann
kveikti á gasinu og nokkrum
kertum, deplaði augunum fram-
an í mynd sína í speglinum á
kommóðunni og tók til starfa
með svipuðum áhuga og ung
stúlka, sem er að búa sig á
fyrsta dansleik sinn. Klukkan
sex, þegar hann hafði lagt síð-
ustu hönd á verkið, var hann
sæmilega ánægður með árangur-
inn.
Hann gekk um gólf, fram og
aftur, og raulaði gamla gaman-
vísu fyrir munni sér.
Spode kom klukkustundu síð-
ar í annari Rolls-Roycebifreið
Badgerys lávarðar. Þegar hann
opnaði dyrnar á herbergiskytru
gamla mannsins, stóð hann
nokkra stund alveg forviða á
þröskuldinum. Tillotson stóð við
kaldan arininn, studdi öðrum
olnboga á arinhylluna og var
með krosslagða fætur eins og
fágaður heimsmaður. Birtan frá
kertunum, sem féll á andlit hans,
dýpkaði hverja hrukku með
kolsvörtum skugga, hann var
frámunalega ellilegur. Svipurinn
var göfugur og átakanlegur. Á
hinn bóginn voru þrautslitin
samkvæmisföt Borehams blátt
áfram hræðileg. Jakkinn var of
síður, og buxurnar voru í pok-
um um öklana. Það var jafnvel
hægt að sjá suma fitublettina
við kertaljósið. Hvíta slifsið,
sem Tillotson hafði vandað sig
svo mjög við að hnýta, og tal-
ið, að færi með afbrigðum vel,
var rammskakkt. Hann hafði
hneppt vestinu þannig, að einn
hnappinn vantaði hnappagat og
eitt hnappagatið vantaði hnapp.
Þvert yfir skyrtubrjóstið hafði
hann fest breiðan, grænan borða
einhverrar ókunnrar orðu.
Tillotson hætti að raula.
„Jæja, Spode, þér eruð þá
kominn. Þér sjáið, að ég hef
lokið við að búa mig. Fötin fara
ágætlega, þau eru eins og sniðin
á mig. Ég er þakklátur þeim
heiðursmanni, sem var svo góð-
ur að lána mér þau; ég skal fara
varlega með þau. Það er hættu-
legt að lána föt. Því að sá, sem
lánar, tapar oft bæði láninu og