Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 123

TILLOTSON-SAMSÆTIÐ
121
vininum, eins og skáldið segir
réttile.ga.“
„Bíðið andartak," sagði Spo-
de. „Ég ætla að laga á yður vest-
ið.“ Hann lagfærði vestið í
snatri.
Tillotson gramdist, að honum
skyldi hafa orðið á þessi klaufa-
skapur. „Þakk’ yður fyrir,“ sagði
hann í mótmælatón, og reyndi
að bola sér frá gesti sínum. „Ég
get gert þetta sjálfur. Bannsett
athugaleysi. Mér þykir vænt um,
hve fötin fara vel.“
„Og ef til vill gæti slifsið . . .“
Spode gerði sig líklegan tíl að
iaga slifsið. En gamli maðuiinn
vildi enga aðstoð þiggja.
„Nei, nei. Slifsið fer ágætlega.
Ég get hnýtt slifsi, herra Spode.
Ég bið yður um að láta það
eiga sig.“
„Ég er hrifinn af orðunni yð-
ar.“
Tillotson leit ánægður niður á
skyrtubrjóstið. „Ó, þér hafið
tekið eftir orðunni minni. Það
er langt síðan ég hef borið hana.
Ég fékk hana fyrir störf mín
í rússnesk-tyrkneska stríðinu.
Það er Skírlífisorðan, annar
flokkur. Þeir veita engum nema
konungbornum mönnum fyrsta
flokk — konungbornum möim-
um og sendiherrum. Og einungis
æðstu höfðingjar fá annan
flokk. Mín er annars flokks. Þeir
veita engum nema konungbom-
um mönnum fyrsta flokk ...“
„Auðvitað, auðvitað," sagði
Spode.
„Finnst yður ekki, að allt sé
í lagi með mig?“ spurði Tillotson
ofurlítið kvíðinn.
„Þér eruð ágætur, herra Til-
lotson — ágætur. Orðan er stór-
kostleg."
Gamli maðurinn varð aftur
glaðlegur á svipinn. „Mér þykir
vænt um,“ sagði hann, „að þessi
lánsföt skuli fara mér svona vel.
En mér er illa við að fá föt að
láni. Því að sá, sem lánar, tap-
ar oft bæði láninu og vininum,
eins og skáldið segir réttilega."
,,Ó, þarna er ein af þessum
andstyggilegu veggjalúsum,“
hrópaði Spode upp yfir sig.
Tillotson beygði sig niður og
rýndi á gólfið. „Ég sá hana,“
sagði hann og sté ofan á örlít-
inn kolamola, sem molnaði und-
an fæti hans. „Ég skal svei mér
kaupa mér broddgölt.“
Nú var kominn tími til að
halda af stað. Krakkahópur
hafði safnazt kringum bifreið
Badgerys Iávarðar. Ekillinn,
sem taldi virðingu sinni misboð-
ið, lézt ekki taka eftir bömun-