Úrval - 01.02.1948, Qupperneq 126

124
ÚRVAL
Ég vona bara, að samskotin
gangi vel. Mann langar auðvitað
til að gefa meira — en þér vitið,
maður hefur svo mikil útgjöld,
og tímarnir eru svo erfiðir."
,,Ég skil, ég skil,“ sagði Spode,
með tilfinningu.
„Það er alltsaman Verka-
mannaflokknum að kenna,“
sagði frú Cayman. „Auðvitað
kysi ég ekkert heldur en að
bjóða honum stöku sinnum til
miðdegisverðar. En mér finnst, í
sannleika sagt, að hann sé orð-
inn of gamall, of farouche og
qáteux; maður væri ekki að gera
honum góðverk með því, haldið
þér það? Og þér starfið hjá
Gollamy núna? Hann er yndis-
legur maður, svo gáfaður, svo
mælskur . ..“
„Eructavit cor meum,“ sagði
Tillotson í þriðja sinn. Badgery
reyndi að fá hann ofan af um-
ræðunum um tyrknesku borð-
siðina, en árangurslaust.
Klukkan hálf tíu var mild vín-
víma búin að svæfa hatrið og
tortryggnina, sem verið hafði
milli gestanna, áður en gengið
var til borðs. Sir Herbert Herne
hafði uppgötvað, að ungi lista-
maðurinn, sem sat við hlið hans,
var ekki geggjaður, og að hann
var furðanlega fróður um gömlu
snillingana. Ungu mennirnir
höfðu að hinu leytinu komizt að
raun um, að eldri málararnir
voru alls ekki illgjarnir; þeir
voru aðeins heimskir og barna-
legir. Það var aðeins í hjörtum
þeirra frú Nobes, frú Cayman
og frú Mandragore, að hatrið
ríkti óbreytt. Með því að þær voru
hefðarfrúr og gamaldags, höfðu
þær varla bragðað á víninu.
Nú var komið að ræðuhöld-
unum.
Badgery lávarður reis úr sæti
sínu, mælti viðeigandi ávarps-
orð og kvaddi Sir Herbert til að
mæla fyrir minni heiðursgests-
ins. Sir Herbert hóstaði, brosti
og hóf mál sitt. Ræða hans stóð
í tuttugu mínútur og hann sagði
skrítlur af Gladstone og mörg-
um fleirum, vitnaði í Shake-
speare og var gáskafullur,
mælskur og alvarlegur ... Að
ræðunni lokinni afhenti Sir Her-
bert Tillotson silkipyngju með
fimmtíu og átta sterlingspund-
um og tíu shillingum, en þeirri
upphæð höfðu samskotin numið.
Gestirnir drukku minni öldungs-
ins með miklum fagnaðarlátum.
Tillotson stóð upp með erfiðis-
munum. Skorpið og hrukkótt
andlit hans var orðið rjótt; slifs-
ið var skakkara en það hafði