Úrval - 01.12.1953, Side 7

1 APPELSlNULUNDUM SPÁNAR
5
jafnmikið kaup þó að hún gefi
barninu brjóst í vinnutímanum,
bætir hann við.
Frá pökkunarverksmiðjunni
ökum við heim til Don Enriques.
Það er nýbyggt hús með öllum
þeim þægindum, sem húsmóðir
getur óskað sér.
I garðinum er svalt, undir há-
um pálmum og angandi appel-
sínutrjám. En ekki beinlínis frið-
sælt. I kringum gosbrunninn
standa trébúr í röðum í sólskin-
inu. Það eru orustuhanamir
sem sleikja sólskinið til að
safna kröftum fyrir hanaatið á
sunnudaginn. Ofan á einu búr-
inu liggur sofandi köttur. Iian-
arnir gala hver í kapp við ann-
an. Þeir teygja hálsana og veifa
stélfjöðrunum. Það er dálítið
broslegt að sjá fótleggina og
stertinn, sem hvorttveggja er
snöggklippt. Það er viðbúnaður
undir sunnudagsatið. Maour
hefði unnt þeim að hafa fjaðr-
irnar til hlífðar gegn beittum
klóm andstæðingsins. En til þess
að koma í veg fyrir ígerðir eru
einmitt þeir líkamshlutar, sem
helzt verða fyrir klónum, snögg-
klipptir.
Hanarnir hans Don Enriques
— hann á yfir hundrað — lifa
sjálfsagt, á hanavísu, jafngóðu
lífi og húsbóndi þeirra. Þeir hafa
ríkulega búin einkaherbergi og
„spítala“ þar sem þeim er hjúkr-
að eftir atið. En þeir eru líka
verðmætir. Enginn undir 3000
krónum, og sumir ekki falir fyr-
ir 30.000 krónur.
Ég gat ekki komizt hjá að
bera saman kjör verkamann-
anna og aðbúð hananna. Lík-
lega fengju þeir drýgri skerf af
appelsínugróðanum en verka-
mennirnir.
Övæntur á,Tangur,
Ég hafði lesið í grein í einhverju blaði um það, hve mikil-
vægt það væri, að við konumar litum vel og snyrtilega út
þegar mennirnir okkar kæmu heim frá vinnu á kvöldin — og
ég verð að játa, að ég tók sneiðina til mín. Þegar maður hefur
tvo stálpaða stráka á heimilinu og fjögra herbergja íbúð til
að annast hjálparlaust og þvær auk þess alla þvotta sjálf,
þá er kannski ekki við öðru að búast en að maður sé stund-
um dálítið slæptur og þreytulegur þegar maðurinn kemur heim
að loknu erfiði dagsins. Ég ákvað á stundinni að taka til
minna, ráða.
Ég' byrjaði að búa til kvöldmatinn hálftíma fyrr en venju-
lega, og þeim 1800 sekúndum, sem ég fékk þannig til umráða,
varði ég öllum til að gera rnig eins aðlaðandi og ég gat. Ang-
andi af bezta ilmvatni mínu sveif ég léttum skrefum út í and-
dyrið, þegar ég heyrði manninn minn setja lykilinn í skráargatið.
„Umm!“ var fyrsta hljóðið sem kom frá honum. ,,En sá ilmur!"
„Þekkirðu hvað það er?“ spurði ég eftirvæntingarfull.
„Hakkað buff!“ sagði hann og tók mig fagnandi í fang sér.
— Det Bedste.