Úrval - 01.12.1953, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
ur feiknstöfum himins, einn í
þessum ægivíða, ófreska geimi.
Muggan er næstum horfin.
Áttavitarnir eru nokkurnveg-
inn stöðugir. Ég beini vasaljós-
inu á vængstoðina, en sé engin
merki um ísingu. Kannski er ég
kominn yfir markalínu hins
hlýja golfstraums.
#
Við fyrstu morgunskímuna
— klukkan eitt eftir miðnætti
(New York tími) ■— sækir á mig
óviðráðanleg svefnlöngun. 1
tunglsljósinu hélt ég henni frá
mér með erfiðsmunum, en nú
magnast hún um allan helming.
Ég hef misst vald á augna-
lokum mínum. Þau lokast án
þess ég fái við ráðið. Ég hristi
mig og lyfti þeim með fingrun-
um. Ég horfi á mælaborðið og
hrukka og slétti ennisvöðvana
í ákafa. En augnalokin síga aft-
ur, þau eru eins og límd saman.
Sérhver fruma í líkama mín-
um er í uppreisn, segir að
ekkert, ekkert í heiminum sé
virði slíkrar áreynslu sem þess-
arar. Bakið er stíft; verkur í
öxlunum; brunahiti í andlitinu;
sviðaverkir í augunum. Mér
finnst ég ekki geta haldið
áfram. Hið eina sem allur lík-
ami minn þráir er að leggjast
endilangur og sofna.
Ég hef oft áður glímt við
dögunina, en aldrei með svona
langa og þreytandi vöku að
baki. Þetta er þriðji morgun-
inn frá því ég svaf síðast.
Ég er kominn tíu strik frá
stefnunni! Ég ver'ö að finna
eitthvert ráð tii að halda mér
vakandi. Að örðum lcosti bíð-
ur mín ekkert nema dauðinn.
Ég endurtek með sjálfum mér
þessa hugsun, nota hana sem
svipu á sljóan huga minn, reyni
að gera skynjun minni ljóst
mikilvægi hennar. Ég reyni að
láta fæturna hlaupa á gólfinu
þær fáu sekúndur, sem flug-
vélin getur haldið stefnu. Svo
klemmi ég stöngina milli
hnjánna meðan ég geri hlaupa-
æfingar með höndunum. Ef ég
aðeins gæti þraukað þangað til
fullbjart er orðið af degi, þá
mun svefnlöngunin þoka fyrir
vökuvenjum dagsins.
Þessa stundina er ég þakk-
látur fyrir, að við skyldum
ekki leggja áherzlu á að gera
The Spirit of St. Louis stöðuga
á fluginu. Einmitt óstöðug-
leikinn sem torveldar blindflug
og flug í beina stefnu að næt-
urlagi, forðar mér frá alvar-
legum skyssum. Ef ég lina hið
minnsta á taki mínu á stöng
og stýri, byrjar vélin ýmist að
hækka eða lækka sig og hristir
af mér mókið.
Ég er eins og villtur maður
í blindhríð, sem finnur þunga
svefnsins á herðum sér, eins og
frakkinn hans væri úr blýi, og
óskar einskis frekar en að láta
fallast í mjúkan snjóinn og
láta undan svefninum, þó að
hann viti, að það sé sama og að
leggjast á dánarbeð. En þó er