Úrval - 01.02.1956, Qupperneq 19

AÐ HUNDRAÐ ÁRUM LIÐNUM
17
Kaupsýslu-, stjórnmála- og jafn-
vel vísindaráðstefnur munu
verða haldnar þannig. Þörf og
löngun manna til að koma sam-
an og blanda geði verður þó
vonandi ekki dauð eftir eina öld,
og gott er til þess að vita, að
af ýmsum tæknilegum ástæðum
eru takmörk fyrir notkun firð-
sambandstækja og möguleikar
til að rjúfa heimilishelgi manna.
Vert er að minnast orða Tho-
reau þegar honum var sagt, að
koma ætti á ritsímasambandi
milli tveggja fjarlægra fylkja í
Bandaríkjunum, Mains og Tex-
xs: ,,Til hvers? Hver veit hvort
tfaine og Texas hafa nokkuð
tð segja hvort öðru?“
Hve hratt munu farartæki
framtíðarinnar bera oss yfir?
Hraðar en nú, en áreiðanlega
ekki eins hratt og sumir ætla.
Ferðir yfir Atlantshafið á hálf-
um öðrum tíma eru fyrirsjáan-
legar og einnig 200—250 km
hraði járnbrautarlesta. Þó að
hvorugt sé hámarkshraði, ber
þess að gæta, að meiri hraði,
einkum á stuttum vegalengdum,
svarar blátt áfram ekki kostn-
aði. Thomson býst ekki við, að
almenningur muni skjótast á
nilli bæja í þyrilvængjum. Þær
verða aldrei eins auðveldar í
meðferð og bílar. Auk þess er
rúmið í loftinu ekki ótakmarkað.
Athyglisverð nýjung er fyrir-
sjáanleg í siglingum og skipa-
smíði. Hraðskreið skip reisa
öldur, sem veita mikla mótstöðu.
^essi mótstaða vex meira en
hraðinn og er aðeins hægt að
sigrast á henni með því að
lengja skipin eða breyta lögvrn
þeirra þannig, að þau lyfti sér
að nokkru leyti upp úr sjónum
líkt og flugvél. Betri kostur er
,,að líkja eftir fiskunum11. Þeir
mynda sam'a og engar öldur.
Þegar kjarnorkan verður komin
í gagnið og sigrast hefur verið
á yfirborðsmótstöðu mun verða
hægt að knýja kafbáta 70 til
80 hnúta ,,með talsvert minna
vélaafli á hverja lest en far-
þegaskip nútímans nota.“
Svo virðist sem nú sé loks
von til að eitthvað verði hægt
að gera við veðrið. Ef til vill
kemur fyrr til þess að vér get-
um breytt því en spáð um það.
Veðurfræðin er ekki aðeins flók-
in vísindagrein, heldur einnig
full af mótsögnum. Svo virðist
t. d. sem aukin hitageislun frá
sólinni mundi ekki hafa í för
með sér aukin hlýindi á jörð-
inni, heldur koma af stað nýrri
ísöld. Til þess liggja þau rök, að
það er hitageislun frá sólinni,
sem veldur hreyfingum lofts-
ins í gufuhvolfinu. Aukin hita-
geislun mundi þannig valda
auknum vindum og úrkomu, sem
við heimskautin mundi falla til
jarðar sem snjór.
Veðrið er „eins og blýantur
sem stendur upp á endann.“
Hann veltur um koll við minnsta
titring; vandinn er að láta hann
falla í rétta átt. Vér getum lagt
til atlögu við veðrið með atóm-
orkuna að vopni. Það mætti t. d.