Úrval - 01.02.1956, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
Ég dró andann djúpt. „Ég
beini hér með skýrt og skorin-
ort til yðar svofelldri spurningu:
Hvar er Bruggrafenstræti ?“
,,Burggrafenstræti,“ sagði
maðurinn með kennararómi,
„liggur frá Wichmannstræti
skammt frá Keithstræti til
Kurfiirstenstrætis og endar við
Ansbacherstræti. Ég vona að ég
hafi gefið yður tæmandi upp-
lýsingar.“
Konan mín flýtti sér að
spyrja. blíðróma: ,,Og hvernig
komumst við þangað héðan ?
Þér ætlið að vera svo góður að
segja okkur það?“
Maðurinn hneigði sig fyrir
henni. ,,Vel spurt, unga frú,“
sagði hann og lýsti fyrir okkur
leiðinni, að vísu með mörgum
orðum, en þó nákvæmlega, og
sagði að lokum: „Endurtakið
nú það sem ég hef sagt!“
Ég var að missa stjórn á mér,
en konan mín brosti alúðlega og
sagði: ,við förum sem sagt . . .“
Og hún endurtók orði til orðs
leiðarlýsingu mannsins og sagði
að lokum: „Og þá kemur Burg-
grafenstræti."
„Nei!“ sagði maðurinn.
„Leyfið mér!“ greip ég reiður
fram í. „Þér sögðuð sjálfur . . .“
,, . . . að Burggrafenstræti
komi? Slíkt léti ég mér aldrei
um munn fara, ungi maður! Og
þér ættuð einnig að temja yður
skýrt orðfæri, frú mín góð.
Stræti kemur ekki, það er á sín-
um stað og verður þar áfram.
Þér komið til þess þegar þér
farið þangað, er ekki svo?“
„Jú,“ svaraði ég bálreiður og
ætlaði að bæta við einhverjum
kjarnyrðum, en konan varð
fyrri til. „Hve langan tíma þurf-
um við til að fara fótgangandi
að vegamótum Burggrafen-
strætis og Kurfiirstenstrætis
með um fimm km gönguhraða
á klukkustund og um þriggja
stiga vind í bakið, gerandi ráð
fyrir að ekkert verði til að tefja
okkur?“
„Ágætt!“ sagði maðurinn í
viðurkenningarróm. „Hve lang-
an tíma, segið þér?“ Hann hugs-
aði sig um og vaggaði höfðinu
fram og aftur. „Þið verðið að
reikna með góðum stundarf jórð-
ungi.“
Ég ætlaði að fara að taka of-
an hattinn og þakka fyrir greið-
viknina, en . . . hvað hafði mað-
urinn sagt? Góðum stundar-
fjórðungi? „Hahaha,“ sagði ég,
en svo setti ég upp strangan
kennarasvip: „Stundarf jórðung.
ur er stundarfjórðungur, herra
minn, það er hvorki til góður
né vondur stundarfjórðungur. I
hverjum stundarfjórðungi eru
nákvæmlega 15 mínútur eða 900
sekúndur. Leggið yður það á
minnið, herra minn. Nákvæmní
í tali er hálft lífið!“ Maðurinn
glápti á mig undrandi, en þó
jafnframt með nokkurri viður-
kenningu. En við örkuðum af
stað til Burggrafenstrætis. Það
kom í ljós, að það var góðan
stundarfjórðung í biirtu.