Úrval - 01.02.1956, Side 31

KEMUR HEIM OG ER GÓÐUR
29
„Hvað hefurðu eytt miklum
peningum?“
Hann gekk eitt skref aftur
á bak sármóðgaður. Hann barði
í borðið og hrópaði:
„Þegar ég kem heim og er
góður, vil ég sjá glöð andlit,
annars fer ég aftur. Skilurðu
það?“
„Farðu úr frakkan," sagði
hún biðjandi og gekk nær hon-
um og reyndi að klæða hann úr,
en hann sló hendur hennar frá
sér.
„Maður kemur heim og er
góður og þá er tekið á móti
manni með fýlusvip!“ hrópaði
hann. „Er nokkur furða þó að
maður sé í burtu, þegar maður
hefur glæpzt á að giftast kven-
manni eins og þér. Væri ég verri
en ég er, mundir þú aldrei fá
að sjá mig heima. En hvað geri
ég? Ég kem heim og er góður
og hef keypt handa þér ávexti,
en þú gáir ekki einu sinni í
pokann.“
„Ég er búin að gá í hann,“
sagði hún.
„En þú hefur ekki svo mikið
sem þakkað fyrir,“ hrópaði
hann.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hún
og rétti honum höndina, en hann
sló á hana.
„Ég sé engan vott þakklætis
hjá þér, bannsetur hræsnarinn
þinn!“ hrópaði hann.
„Eins og þú vilt,“ sagði hún
og fann að nú gat hún ekki
meira.
Ó, hugsaði hún, ef ég væri
bara öðruvísi gerð! Ég þyrfti að
vera eins og Anna. Hún hlær
og gerir að gamni sínu hvernig
sem maðurinn hennar kemur
heim. Hún hefur lag á að klæða
hann úr og koma honum í rúm-
ið. Stundum ber hann hana. En
hún hlær, hvað sem á gengur.
Það mætti halda, að hún væri
tilfinningalaus, en það er hún
ekki. Hún þjáist. Ég þekki hana.
Ó, ég þyrfti að vera eins og
hún!
Hún fór fram í eldhús. Hann
setti aftur á áig hattinn. Hann
tyllti honum kæruleysislega aft-
ur á hnakkann. Ljósgult hárið
féll niður á enni hans. Henni
þótti óskaplega vænt um hann.
Hún hefði viljað þrýsta honum
að sér. Hún hefði viljað segja
honum, að hún hataði sjálfa
sig af því að hún væri ekki létt-
lynd eins og hann vildi hafa
hana.
„Maður kemur heim og er
góður,“ sagði hann.
Hann stóð á þröskuldinum
milli stofunnar og eldhússins.
„Maður kemur heim og er
góður,“ sagði hann aftur.
Honum var mikil fró í þess-
um orðum. Þó að hann hefði
sagt þau ótal sinnum, fannst
honum sem hann hefði aldrei
heyrt þau fyrr en nú. Sannari
orð eru ekki til! Þau hitta ein-
mitt naglann á höfuðið! hugs-
aði hann, og hann negldi þau
föst í loftið og þau urðu að