Úrval - 01.02.1956, Síða 33

KEMUR HEIM OG ER GÖÐUR
31
koma heim. Það er alveg dæma-
laus góðmennska! Þegar ég
horfi á þig, þá get ég ekki
imyndað mér annað en ég sé
bezti eiginmaður sem til er.“
Hún fór frá honum og vissi
ekki hvað hún átti að gera.
„Dæmalaus góðmennska!“
endurtók hann.
Hún óskaði þess heitt, að hún
gæti hlegið. Hún óskaði þess
að hún gæti gletzt við hann.
Anna gat gletzt við mann sinn
þegar hann kom drukkinn heim.
Anna hló og glettist, þó að hana
sviði í hjartað. Hann mátti ekki
komast að því hvernig henni
leið. Anna var dásamleg kona.
Þannig gat hún aldrei orðið.
Hún gat ekki verið léttlynd. Hún
gat ekki þagað yfir því, sem
var rétt og satt. Hún var bund-
in og ófrjáls, það vissi hún, en
hún gat ekki ráðið við það.
Hún fór inn í búrið og náði
í fulla skál af kartöflum. Síðan
setti hún skálina í vaskinn og
fór að þvo kartöflurnar. Þetta
var óþarfaverk, því að hún
kærði sig ekki um mat og hann
vildi heldur ekki borða. En
henni var léttir að því að hafa
eitthvað fyrir stafni.
„Maður kemur heim og er
góður,“ sagði hann aftur, en nú
glöddu orðin hann ekki eins og
áður. Hann leit í kringum sig
og svipur hans varð næstum
tómur. Orðin voru ekki lengur
hengislá yfir höfði hans. Þau
voru girðing milli hans og henn-
ar. Hefði hún bara metið það
einhvers að hann kom heim!
hugsaði hann. Hefði hún verið
þakklát fyrir ávextina. Ef hún
vildi skilja, að hann hefði ekki
aðeins fallið fyrir freistingunni,
heldur einnig sigrazt á miklu,
já, að hann hefði sigrazt á því
allra-erfiðasta, þá stæði hann
ekki hér með hatt og í frakka,
þá væri hún í fangi hans núna.
„Maður kemur heim og er
góður," sagði hann.
En nú voru orðin innantóm
með öllu. Hann varð gripinn ör-
væntingu. Guð minn góður,
hugsaði hann, hve hjónaband
okkar er fráleitt og misheppn-
að. Og hve heimskur og mis-
heppnaður ég er. Tyra hefði átt
að fá annan mann. Allir segja
að hún sé bezta konan hér um
slóðir. Og ekki er húshaldið
slælegt hjá henni! Því í and-
skotanum er ég ekki eins góöur
og hún? Af hverju get ég ekki
fengið svolítið af staðfestu
hennar?
Hann leit á hana. Hún hafði
bundið óhreina, röndótta svuntu
utan yfir hvítu svuntuna og sat
nú á stól með skálina í kjölt-
unni. Á gólfinu við hliðina á
sér hafði hún látið hvítt, emaill-
erað fat með vatni í. Hún hélt
á gulum kartöfluflysjungi og
var búin að flysja margar kart-
öflur. Með jöfnu millibili féllu
hvítar, fallegar kartöflur í fatið.
Hún flysjaði af nákvæmni,
þannig að lítið fór til spillis,
og stakk svört augun úr með
oddinum. Brátt þakti flusið alL-