Úrval - 01.02.1956, Qupperneq 42

40
URVAL
dauðhreinsaðri stoppunál. Hún
náði öllum óhreinindum úr sár-
inu og hagræddi hold- og sina-
trefjunum eftir mætti. Eins fór
hún að með fæturna, og á eftir
vöfðum við bæði fætur og væng
með grisju. Til frekara öryggis
lögðum við vænginn að bolnum
og brugðum utan um belti af
gamalli regnkápu og létum síð-
an gæsina í rúmgóðan kassa
með þurru heyi í.
Við sváfum ekki mikið þessa
nótt; gassinn hélt okkur vak-
andi með örvæntingarfullu gargi
sínu. 1 dögun fjarlægðist garg-
ið. Við fórum út og sáum þá,
að hann flaug norður eftir í
stórum sveig í leit að maka
sínum. Hann nálgaðist aftur, en
kom nú ekki eins nærri og áður.
Svo hækkaði hann flugið og
flaug enn í norður og nú lengra
en í fyrra skiptið. Enn flaug
hann í sveig suður á bóginn, en
bersýnilegt var, að hann vissi
ekki lengur hvar hann ætti að
leita maka síns. Svo var eins
og hann tæki skynilega ákvörð-
un: hann tók stefnuna í norð-
vestur og hélt því striki unz
hann hvarf okkur úr augsýn.
,,Þá er hún búin að missa
maka sinn,“ sagði ég og leit á
Betty. Betty andvarpaði og leit
meðaumkunaraugum á meðvit-
undarlausa gæsina í kassanum.
Undir kvöldið bærði gæsin á sér.
Hún lyfti höfðinu og leit í kring
um sig, í fyrstu rugluð, en síðan
með skelfingu. Svo rak hún upp
langdregið garg og lagði við
hlustirnar á eftir. En ekkert
svar kom. Þá skreið hún í of-
boði upp úr kassanum og út um
opnar dyrnar. En máttur henn-
ar var ekki meiri en svo, að hún
hneig niður rétt fyrir utan dyrn-
ar. En höfðinu hélt hún uppi
og gargaði án afláts.
Betty tók hana varlega upp.
,,Þú kemst ekkert núna, vesling-
urinn,“ sagði hún. „Bíddu þang-
að til þú ert gróin sára þinna.“
En gæsin brauzt um og reyndi
að losa sig, unz hana þvarr
máttur að nýju, og Betty lagðí
hana aftur í kassann. Skál með
höfrum og mjólk hafði verið
sett fyrir hana, en hún fékkst
ekki til að éta.
Skömmu seinna fór ég í
gönguför og þegar ég kom aftur
tveim tímum síðar, tók Betty
brosandi á móti mér með tóma
skálina. „Sjáðu, hún er búin úr
henni!“ sagði hún. Við litum á
gæsina og eftir stundarþögn
sagði Betty: „Andlit hennar
minnir mig á stúlku sem ég
þekkti í skóla og kölluð var
Jinty.“ Ég hló og sagði: „Við
skulum þá kalla hana Jinty.“
Jinty át nokkrum sinnum um
kvöldið og henni óx óðfluga
þróttur. Morguninn eftir sett-
um við hana út í sólina. Hún
tqk undir eins að haltra í norð-
urátt, eins og hún ætlaði að
hefja ferð sína að nýju, en
eymslin í fótunum stöðvuðu
hana og hún lagðist niður í
grasið og kúrði þar allan dag-
inn. Öðru hvoru rak hún þó