Úrval - 01.02.1956, Qupperneq 46

44
ÚRVAL
hún blakaði oft vængjunum til
að þjálfa þá. Mig tók sárt að
sjá hve mikið skorti á að sjúki
vængurinn gæti lyft henni til
flugs. Ég örvænti um að hún
gæti nokkurn tíma hafið sig tii
flugs og ég sá að Betty var
eins innanbrjósts. Ungarnir
voru nú alfleygir og gassinn
flaug stundum með þeim inn
yfir land eða út yfir sjó, en á
meðan hljóp Jinty um gargandi
og blakaði vængjunum. Við
Betty litum hvort á annað þegj-
andi en hugsuðum það' sama.
Betty eyddi enn meiri tíma en
áður í að nudda hnýttar sinarn-
ar og teygja vænginn. Jinty
fann til og lét illa, en Betty
linaði ekki tökin. Hún háði ein-
beitt kapphlaup sitt við tímann.
Veðrið fór kólnandi og fréttir
bárust af snjó í Norðurskot-
landi. Gæsimar tóku að ókyrr-
ast og voru mikið á ferli á
nóttunni. Eina nótt í þriðju viku
október vakti Betty mig. Ég
spurði hana syf jaður hvað væri
um að vera. „Uss,“ sagði hún,
,,hlustaðu.“
Ég glaðvaknaði. í kyrrð næt-
urinnar heyrðum við blaðrir í
gæsaf jölskyldunni. En þegar hlé
varð á skrafi þeirra heyrðum
við í fjarska gagg í gæsum á
langflugi.
,,Heyrirðu?“ sagði Betty.
„Það eru villigæsirnar á leið
suður“.
1 sömu svifum ráku gæsirnar
okkar upp skræki og ég heyrði
hljómmikla rödd Jins yfirgnæfa
raddir hinna. Ég settist upp.
Skrækimir dofnuðu lítið eitt, en
færðust svo aftur í aukana.
Svo heyrði ég vængjaþyt yfir
vagninum. Ég leit á Betty. „Þær
eru farnar!“ sagði ég.
Betty henti sér yfir mig,
stökk fram á gólf og hljóp út.
Ég fór út á eftir henni. Úti stóð
Betty berfætt í votu grasinu og
starði á silfurbjört skýin í tungl-
skininu. Þegar ég leit upp voru
gæsirnar komnar nærri kíló-
metra í burtu og næstum horfn-
ar á bak við syðri höfðann, en
ég leit ekki í þá átt. Ég horfði
kvíðafullur niður í fjöruna og
allt í kringum mig í leit að
Jinty. Meðan ég var að svipast
um heyrðist gargið í gæsunum
aftur og þær komu í liós fram
undan höfðanum. Betty hafði
betri sjón en ég og sá þær á
undan mér. Ég heyrði hana
grípa andann á lofti og svo
hrópaði hún: „Sex! Jinty er á
flugi! Ó, Jinty er á flugi!“
Úm leið og hún hrópaði þetta
sá ég gæsirnar og skammri
stundu síðar flaug hópurinn yfir
höfuð okkar. Þær voru þarna
allar með tölu, flugu oddaflug
með Jin í fararbroddi. Ég rak
upp óp af einskærum fögnuði.
Gæsirnar flugu annan hring
og hækkuðu stöðugt flugið.
Þessu hringflugi héldu þær á-
fram unz þær voru komnar svo
hátt, að við rétt eygðum þær. Þá
tóku þær stefnu í suður og vom
brátt horfnar úr augsýn.