Úrval - 01.02.1956, Qupperneq 110

108
ÚRVALi
synda, heldur einnig á skíðum, „I
fangbrögðum við hetju sína, klædd
þynnsta hýalíni" og dansandi spán-
nýja rúmbu.
Gagnstætt hinum glaðklakkalega
tón í fréttatilkynningum félagsins
var Greta Garbo dauf og uggandi
meðan á töku myndarinnar stóð.
Henni geðjaðist ekki að gangi mál-
anna. Tilfinningaárekstrar milli leik-
aranna voru tíðir og kostnaðurmað-
ur og leikstjóri voru á öndverðum
meiði um mörg atriði myndarinnar.
Þetta óheppilega andrúmsloft, sam-
fara vantrú á hlutverkinu, vakti ó-
Ijóst hugboð hjá Gretu Garbo um
að hún ætti yfir höfði sér örlaga-
dóm. Það settist að henni þunglyndi
og hún trúði nánum vinum sínum
fyrir þeim grun sínum, að M-G-M
væri að brugga samsæri um að eyði-
leggja framtíð hennar sem leikkonu.
Two-Faced Woman var hleypt af
stokkunum í nóvember 1941 og
mætti strax mótbyr. Hið kaþólska
kvikmyndaeftirlit kvað þegar upp
þann dóm um hana, að hún væri
ósiðleg. Það hafði ekki komið fyrir
í mörg ár, að kaþólska kirkjan for-
dæmdi fortakslaust meiriháttar kvik-
mynd frá Hollywood. Hinar áköfu
árásir á myndina vöktu undrun Gretu
Garbo. Hún hafði alltaf reynt að forð-
ast að leika það sem hún kallaði „sið-
spilltar konur", og nú virtist svo sem
þetta hefði einmitt hent hana gegn
vilja hennar. Öll lætin, sem urðu
kringum myndina, virtust styrkja
þann grun hennar, að uppi væri sam-
særi gegn henni. Við vini sína sagði
hún: „Þeir hafa grafið gröf mína."
K\ ikmyndakóngar Hollywood hafa
orð fyrir að vera liprir í snúningum
þegar dollarinn er í hættu, og M-G-M
brá ekki þeim vana. Skömmu eftir
að kaþólska kvikmyndaeftirlitið
kvað upp dóm sinn, tilkynnti félagið
auðmjúklega, að hætt yrði að sýna
myndina.
Klippt og skorin útgáfa af Two-
Faced Woman var frumsýnd í New
York 31. desember 1941. Það var
tæpum mánuði eftir árásina á Pearl
Harbor og þvi mjög óheppilegur tími.
Gagnrýnendur tóku henni kuldalega.
Nokkrir staðfastir aðdáendur Gretu
Garbo voru vinsamlegir, Howard Bar-
nes sagði t. d. að myndin væri „heill-
andi skemmtun", en þar með var
lofið búið. Time sagði, að þessi kven-
hetja væri „fáránlegt hlutverk fyrir
Gretu Garbo", „skammarleg meðferð
á fallegri, feiminni, sannkvenlegri
leikkonu", og bætti við: „Að horfa
á Gretu Garbo í þessari mynd er
eins og að horfa á móður sína
ofurölvi."
Hin harða gagnrýni fékk mjög á
Gretu Garbo, og hinar kuldalegu
móttökur almennings fylltu hana
hugarvíli. Hún var nú sannfærð um,
að ill öfl ynnu að þvi að koma henni
á kné. Þessi ástæðulausi ótti hennar,
misheppnun sxðustu myndarinnar,
áhrif styrjaldarinnar, fjárhagslegt
öryggi, skortur á stefnufestu — allt
lagðist þetta á eitt um að lama
áhuga hennar á því að halda
áfram á leiklistarbrautinni. Þó að
hún væri aðeins þrjátíu og sex ára
og stæði á hátindi listar sinnar ákvað
hún nú að draga sig í hlé, að minnsta
kosti þangað til stríðið væri afstaðið.
Hún hvarf aldrei aftur að leiklist-