Úrval - 01.10.1958, Síða 32

TjRVAL
fimm hundruð fermílur á jörðu
niðri.
Skorkvikindin settu gulleitan
blæ á jörðina þar sem þau sátu,
og þéttur sveimur þeirra var
kringum bílinn, er þau flugu
undan hjólunum til að setjast á
ný í nokkurra metra fjarlægð.
Svo virtist sem engisprettum-
ar væru þreyttar eftir ferðalag-
ið, því að fyrsta hálftímann
gerðu þær bókstaflega ekki
neitt — átu ekki einu sinni.
„Ekki er það lakara. Þær
hafa þá enn betri lyst á morg-
unverðinum,“ hugsaði ég og ók
áfram hinn rólegasti.
Engisprettan er um þrír
þumlungar á lengd og er í fram-
an eins og sorgmæddur hestur.
Kvikindið eitt út af fyrir sig er
meinleysið sjálft, en engi-
sprettuhópar hafa hins vegar
ógnað mannkyninu frá ómuna-
tíð. Hvert dýr vegur tæpast
meira en þrjú grömm, en það
hefur verið áætlað, að sumir
hóparnir séu um tuttugu þús-
und tonn og éti þyngd sína á
hverjum degi.
I hóp, sem vegur tuttugu þús-
und tonn, eru að öllum líkindum
sjö þúsund milljónir af engi-
sprettum, en þessi hópur, sem
ég var að fást við, var varla
stærri en tuttugu eða þrjátíu
milljónir. Og ég vonaði, að sú
tala ætti eftir að lækka með
morgninum.
Lystarleysi engisprettnanna
virtist stafa af því, að þær voru
að safna kröftum til starfa, er
HERJAÐ Á ENGISPRETTUR
voru miklu meira spennandi en
átið. Og það var engu líkara en
eðlunin hefði verið vandlega
undirbúin, því að á slaginu
klukkan fimm skriðu karldýrin
upp á bakið á kvendýrunum, er
næst þeim sátu. Eftir andartak
virtist öll jörðin vera á iði, því
að hvert sem ég leit, sá ég dýr-
in eðla sig í ákafa.
Ég ók lengra. í loftinu kring-
um bílinn var fullt af samföst-
um skorkvikindum, kvendýrin
flugu upp af götuslóðanum með
karldýr á bakinu, og stundum
héngu meira að segja tveir á
einni.
Ég sá, að eggjum var orpið
í milljónatali. Kvendýrin engj-
ast og vinda sig á alla vegu og
stinga afturendanum niður í
rakan sandinn og teygja úr sér,
svo að skrokkurinn verður
helmingi lengri en venjulega, til
þess að ná sem lengst niður. Á
meðan situr karldýrið á baki
kvinnunnar og heldur sér fast.
Þegar eggjunum hefur verið
orpið, kannski hundrað stykkj-
um eða svo, eins og kúmenfræj-
um í lítinn poka, dregur kven-
dýrið afturendann upp úr sand-
inum og skreppur aftur saman
í eðlilega lengd og getur svo
byrjað ástaleikinn á ný.
Þegar vörubíllinn kom með
heilt tonn af agni (hveitiklíði
með agrocide saman við), ók-
um við báðum bílunum lengra
inn í engisprettubreiðuna og af-
fermdum þar pokana með agn-
inu. Sex verkamenn höfðu kom-
30