Úrval - 01.10.1958, Qupperneq 34

ÚRVAL
komu inn á flatlendið og verptu
þar. Á svæðinu mínu voru nú
sennilega um þúsund milljónir
eggja. Reyndar mundu þau ekki
öll klekjast út; sníkjudýr, fugl-
ar, önnur skorkvikindi og fleiri
dýrategundir áttu áreiðanlega
eftir að heimta sinn skammt; en
það yrði samt nóg eftir, til að
valda mér talsverðu erfiði og
heilabrotum.
Opinberlega var ég nefndur
veiðistjóri á engisprettusvæð-
inu — en það var nú kannski
fullmikið sagt. Enginn getur
stjórnað engisprettum, ekki
frekar en flugum eða maurum.
En það sem við gátum gert, og
gerðum reyndar með sæmileg-
um árangri, var að hafa hemil
á hoppurunum, þ. e. ungviðinu.
Hoppararnir eru í fyrstu lítil
svört skordýr, vart mikið stærri
en flugur. Eftir um það bil tíu
daga hafa þeir hamskipti og
byrja annað lífsskeið sitt. Þeir
eru þá svartir og gulir á lit og
breiða sig út yfir stærra svæði,
en halda þó hópinn, unz þeir á
nýjan leik skipta um ham og
verða stærri og litskærari en
áður og fá fullþroskaðar væng-
rætur.
Við hvert hinna fimm þróun-
arstiga sinna stækka hoppar-
arnir umráðasvæði sitt og verða
þannig erfiðari viðfangs, en ein-
kennileg hegðun þeirra á þriðja
lífsskeiðinu hefur þó oft komið
mönnum til hjálpar og auðveld-
J
HERJAÐ Á ENGISPRETTUR
að þeim að koma þessum leiðu
kvikindum fyrir kattarnef. Um
það leyti hættir ungviðið nefni-
lega hoppi sínu og fer að ganga
ósköp skikkanlega, heldur sig í
hópum þétt saman, oft í tuttugu
metra breiðri fylkingu. Þessar
hálfvöxnu engisprettur stand-
ast þá allar freistingar um að
narta í gróðurinn, sem á vegi
þeirra verður, en mjaka sér á-
fram og koma þá ef til vill að
mjóu belti, er liggur þvert yfir
leið þeirra, þar sem agni hefur
verið dreift yfir. Það standast
þær ekki, og þær fyrstu nema
staðar til að eta. Hinar ýta á
eftir og eta þannig agnið hver
á eftir annarri og síðan félaga
sína, þegar þeir falla í valinn,
lostnir eitrinu.
Veiðistjórinn getur ekki bú-
izt við að honum takizt að drepa
alla hopparana, en ef allt geng-
ur vel, er ekki óhugsandi, að
hann hafi komið níu tíundu
þeirra fyrir kattarnef þær sex
vikur, sem þeir eru ófleygir.
Ég held, að þar sem mikill
runnagróður er, geri engisprett-
urnar meira gagn en skaða, því
að hinar harðgerðu eyðimerkur-
plöntur, sem þær lifa á, eru ekki
í neinni verulegri hættu, og í
stað blaðanna, sem visna hvort
sem er fljótt í brennheitu sól-
skininu, láta skorkvikindin þeim
í té nægan og góðan áburð, sem
þær hafa fyllstu þörf fyrir.
32