Úrval - 01.10.1958, Side 68

ÚRVAL
BARTSKERINN FRÁ BAHAMAEYJUM
sumarleyfi standa yfir. Til að
vinna upp þennan daufa tíma,
vinnur bartskerinn frá Bahama-
eyjum eins og óður þann tíma
sem mikið er að gera. Hann af-
greiðir allt að 300 fiska á sex
tíma vinnudegi. Samt er hann
í stökustu vandræðum með
föstu viðskiptavinina. Fiskam-
ir eru órólegir, fara á margar
rakarastofur og koma hvað eft-
ir annað sama daginn. Þetta
segir Limbaugh, að sé einkenni
á meiddum eða sjúkum fiski.
Hvað sem því líður, er neðan-
sjávarrakstur eftirsóknarverð
iðja fyrir þá, sem hafa hæfi-
leika. Ekki aðeins fiskar af 8
ættum og 21 tegund og 6 rækju-
tegundir hafa lagt út á þá
braut, heldur einnig krabbi,
ormur og meira að segja fugl. Til
að sjá, hve vel bartskerinn frá
Bahama-eyjum væri starfi sínu
vaxinn í heimabyggð sinni, f jar-
lægði Limbaugh alla rakara,
sem hann fann á tveim litlum
kóralrif jum, þar sem gnægð var
af fiski. Innan fárra daga fór
fiskimagnið hraðmirinkandi, og
að tveim vikum liðnum voru allir
fiskar horfnir, nema nokkrar
eftirlegukindur, sem útsteypt-
ust í kaunum og kýlum og
syntu um með óþrifaleg sár og
rifna ugga.
Lokað.
Það var hringt í móttökusal hótelsins klukkan sex að rnorgni
og dálítið loðin rödd spurði hvenær barinn yrði opnaður.
„Klukkan tólf,“ svaraði símastúlkan.
Hálfri stundu síðar var aftur hringt og sama röddin, sinu
loðnari en fyrr, spurði hins sama. Klukkan sjö var enn hringt og'
var nú röddin svo loðin að naumast skildist þegar hún spurði um
barinn.
Þolinmæði stúlkunnar var nú þrotin: ,,Eg er tvisvar áður búin
að segja yður, að þér komist ekki inn í barinn fyrr en klukkan
tólf!“
,,Inn?“ sagði röddin og hikstaði. „Eg vil komast út!“
■— Voo Doo.
—O-
Á sínum tíma.
Læknir kom nokkrum sinnum að vitja sjúklings, en sjúklingur-
inn var aldrei ánægður. 1 síðustu vitjuninni tilkynnti hann lækn-
inum, að hann hefði kallað á annan lækni.
„Og það sem meira er,“ sagði hann, „hann sagði mér að sjúk-
dómsgreining yðar væri röng.“
„Einmitt," sagði læknirinn stuttur í spuna. „Það kemur i Ijtis
við líkskurðinn hvor hefur á réttu að standa.“
—- Missouri Ram-Buller.
66