Úrval - 01.10.1958, Side 76

TjRVAXi
ÁST OG GRÓÐUR
hennar. Augu hennar, dökk og heit,
eins og ílangir brumknappar, voru
hálflokuð. Þau störðu á hann líkt
og í móki.
Hann lyfti enn hattinum og tók
hann síðan ofan.
„Hliðið hefur verið læst í meira
en ár. Næstum tvö ár,“ sagði hann.
,,Það var alltaf opið."
„Já, hér áður.“ Langar, hörunds-
mjúkar hendur hennar sneru upp á
höfuðklútinn. Þær minntu hann á
seiðkonuhendur. Hann sagði: „Mað-
ur ræður ekkert við fólkið. Það
skemmir og eyðileggur. Það kom
hingað alls kyns fólk og eyðilagði
ósköpin öll —“
„Það var leitt," sagði hún. „Það
er svo fallegt —“
Hann þreifaði eftir lyklakippunni
í vasa sínum.
„Langar yður til að koma inn í
garðinn? Voruð þér að hugsa um að
ganga i gegnum hann?“
„Já.“
„Ég get opnað fyrir yður. Ég
ætla sjálfur þess leið —“
Það varð engin breyting á syfju-
legu augnaráðinu, þegar hún sagði:
„Ég held annars að ég snúi við. Það
er orðið áliðið og vist enginn tími
til þess."
„En það er engin fyrirhöfn. Ég er
með lykilinn. Ég er alltaf með lyk-
ilinn."
Hann hélt á stórri lyklakippu í
annarri hendinni og reyndi að finna
hliðlykilinn með hinni. Það voru
þrjátíu eða fjörutíu lyklar á kipp-
unni. Hann mundi eftir því að lyk-
illinn var langur og klunnalegur.
Hún stóð kyrr og þögul meðan
hann var að reyna lyklana, einn af
öðrum. Hann reyndi fimm lykla, en
þeir gengu ekki að skránni. Þá sagði
hún:
„Svona margir lyklar og ekki sá
rétti —“
„Ég nota hann svo sjaldan, þetta
basl stafar af því —“
Hann stakk einum lyklinum eftir
annan I skrána. Hann átti erfitt með
að halda á hattinum og setti hann
þvi upp og ýtti honum aftur á
hnakka. Hann reyndi enn einn lykil,
en það var ekki heldur sá rétti.
Honum heyrðist hún reka upp snögg-
an, lágan kuldahlátur, en þegar hann
leit við, sá hann að hún starði með
sama mókandi augnaráðinu og áður.
Hún endurtók að þetta væri óþarfa
fyrirhöfn; en hann fór að kalla á
hliðvörðinn, sem bjó í litlu húsi með
gotneskum gluggum innan við girð-
inguna.
„Smith! Ertu þarna? Smith! Ertu
þarna?"
Lágvaxinn kona með hárhnút og
gráa svuntu kom hlaupandi út úr
húsinu andartaki seinna og hélt á
lyklunum.
„Mér þykir þetta ákaflega leitt,
herra. Mér þykir þetta ákaflega leitt.
Ég vissi ekki að það voruð þér. Ég
heyrði ekki —“
„Mig langar bara að ganga gegn-
um garðinn. Ég finn ekki lykilinn
minn."
„Viljið þér ekki fá þennan lykil,
herra ?“
„Jú,“ sagði hann. „Viljið þér rétta
mér hann.“
Bak við litla, hvíta húsið, tók við
stígur jaðraður hvitum, blómstrandi
74