Úrval - 01.10.1958, Síða 82

TJRVAL
ÁST OG GRÖÐUR
alltaf til of mikið af því. Ég gaf
kunningjum mínum það —“
„Jæja, sagði hann, „hvernig líður
hrossaþjóf unum ? “
Það var gömul, gróf fyndni hans
að kalla vini hennar hrossaþjófa.
Hún lét sem hún sæi hann ekki og
sagði ekkert. Honum fannst hún vera
orðin nokkuð feitlagin í andlitinu.
Ef til vill stafaði það af því, að hana
skorti ekkert og hún gerði ekkert;
ef til vill var orsökin sú, að holda-
far fertugsaldursins hafði gert vart
við sig á undan áætlun. En hver svo
sem ástæðan var, þá vissi hann full-
vel, að hann mundi ekki þola þetta
öllu lengur.
„Kjötið er viðbjóðslegt", sagði
hann. Hann lagði frá sér hnífinn og
gaffalinn.
Hún svaraði engu fremur en áður.
Hann minntist dagana fyrir stríðið,
áður en faðir hans dó, þegar þau
höfðu fengið fallegt og ljúffengt
kjöt úr eigin sláturhúsi. Svínakjöt,
nautakjöt, lambakjöt, fasan og
kálfakjöt: það var sama hvað mann
langaði í, það var alltaf til.
„Ástandið hjá okkur er ekki ó-
svipað kjötinu, sagði hann, ,,er það
ekki rétt? Það er slæmt, og ef við
værum hreinskilin mundum við
segja, að við kærðum okkur ekki um
meira af því.“
„Ég hef aldrei sagt, að ég kærði
mig ekki um meira."
„Af því að þú ert ekki hreinskilin."
„Ég held að þetta komi ekki hrein-
skilni við.“
Ekki það ?“
Hvílík heimska að fara að fitja
upp á svona þrætu! Hún gat ekki
haft annað en brigsl og rifrildi í
för með sér, enda munaði nú engu
að upp úr syði. Hann kreppti hnef-
ana undir borðinu, staðráðinn í þvi,
að láta ekki út úr sér eitt einasta
móðgandi orð, ef hann fengi við það
ráðið. Það var honum styrkur að
minnast þess, að í svona litlu húsi
heyrði þjónustufólkið allt, sem talað
var, og því sagði hann lágt og stilli-
lega:
„Má ég segja við þig fáein skyn-
samleg orð ? Ætlar þú að hlusta á
mig?"
„Ég hlusta."
„Viltu taka ákvörðun? Viltu leyfa
mér að fara?"
„Ég er búinn að segja allt sem ég
hef að segja um þetta mál,“ sagði
hún.
Hann heyrði í kyrrðinni, gegnum
opnar dyrnar, að gaukur var að
kvaka úti í garðinum, kvakið var
eins og þegar klukka slær, og nú
mundi hann allt í einu eftir stúlk-
unni, sem sveiflaði höfuðklútnum um
langa, granna fótleggina, þegar hún
gekk eftir stígnum milli kastaniu-
trjánna.
„Ég skal útvega sönnunina og svo
framvegis, þetta vanalega", sagði
hann. „Eg skal sjá um allt."
Hún svaraði engu. Hann tók eftir
því, að hún hafði ekki greitt sér al-
mennilega áður en hún kom niður til
að borða, og hann sá að hárið hafði
bælzt og farið úr skorðum undan
klútnum. Þetta vakti líka gremju
hans; en þegar honum varð hugsað
til stúlkunnar, sem var svo há og
grönn og blómleg, rann honum reiðin.
Einhver eins og hún; einhver ný, ó-
80