Úrval - 01.10.1958, Síða 87

ÁST OG GRÓÐUR
URVAL,
kjósanlegastur. En það er vatn á
tuttugu og tveggja þumlunga dýpi
næstum allsstaðar. Ég skal sýna yð-
ur það.“
Pritchard boraði niður i jörðina og
kippti bornum síðan snöggt upp aft-
ur.
„Sjáið þér þessa ryðlitu bletti?
þeir eru eins og æðar." Hann krafs-
aði ryðlita kekki úr moldinni. „Þetta
er vatnið yðar. Það er allsstaðar
vatn.“
Fitzgerald vissi, að þetta þýddi
meiri framræsluframkvæmdir. Þær
voru mjög kostnaðarsamar, en hann
gerði sér líka ljóst, að hjá þeim varð
ekki komizt og að hann mundi ráð-
ast í þær smámsaman. Það kæmi
allt á sínum tíma.
„Mér þykir vænt um að þér skuluð
láta gera þessar athuganir, herra.
Það er einkennilegt, þegar maður
fer að hugsa um það, að þó að mað-
ur gangi um landið þvert og endi-
langt, veit maður ekki hvað býr
undir yfirborðinu."
„Alveg rétt."
,,Ég tek vatnið til dæmis. Maður
skyldi halda að jarðvegurinn hérna
væri skraufþurr. Ekki vatnsdropi í
moldinni. Og samt er vatn hér eins
og annarsstaðar, það seitlar gegnum
jarðlögin."
„Þetta er eins og opinberun," sagði
hann.
Síðan kvaddi hann, steig upp í
jeppann og ók gegnum sóleyjar-
breiðurnar heim að húsinu. Klukkan
var að slá sex þegar hann stöðvaði
bílinn hjá herskálarústunum. Gular
sóleyjarnar höfðu slitnað upp og
vafist um hjólnafirnar, og hjá her-
skálarústunum stóðu hvítar netlumar
í blóma.
Þegar hann leit niður eftir stígnum
kom hann ekki auga á stúlkuna.
Hann varð gripinn einkennilega
sárum vonbrigðum meðan hann beið.
paginn áður hafði hann litið á það
sem gerzt hafði sem einstaklega
skemmtilega tilviljun. Hann hafði
ekki einu sinni girnzt hana, eins og
hann hafði oft girnzt aðrar konur,
sökum einstæðingsskapar síns, eða
til þess að storka Kordelíu, sem
vildi hvorki fara frá honum né leyfa
honum að fara.
En núna þegar hann gekk fram og
aftur milli rústanna, gat hann ekki
sætt sig við þá tilhugsun að stúlkan
kæmi ekki. Ástæðan var ekki sú
ein, að hann var þvi vanastur að
fá vilja sínum framgengt. Það var
eitthvað annað, eitthvað óvænt og
dularfullt, sem hann gat ekki gert
sér grein fyrir.
Þá heyrði hann allt í einu rödd
hennar. Hann leit við og sá hana
koma í ljós milli sedrustrjánna, sem
stóðu við húshliðina. Hann varð allt
í senn forviða, glaður og gramur.
Gremja hans stafaði af því, að hún
var enn með sama gula klútinn; og
nú hafði hún bundið hann um höfuð
sér.
En gremjan hvarf þegar hann
horfði á hana sveifla löngum, grönn-
um fótunum gegnum grasið. Hann
var ekki með hatt þennan dag og
lyfti því aðeins hendinni til að heilsa
henni. Hún veifaði líka til hans og
hann sá að hún hélt á rauðum blóm-
vendi.
85