Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 91

ÁST OG GRÖÐUR
ÚRVAL,
hana svo, að hún starði í algleymi
yfir landið.
Allt í einu sagði hún: „Við erurn
þá ekki ein. Það er einhver á vakki
þarna bak við .sedrustrén."
„Hvar ?“
„Þér heyrið til hans.“
Kvöldið var svo hljótt, alveg logn,
jafnvel þarna efst uppi í húsinu, að
hann heyrði fótatak í þurru laufi
og grasi bak við sedrustrén, ná-
kvæmlega eins og hún sagði.
„Það kemur enginn hingað," sagði
hann. „Hliðið er lokað."
„Það er einhver þarna. Barn eða
eitthvað. Þér sjáið það núna."
Eitthvað hvítt flykki, líkt og vofa,
kom í ljós undir svörtum greinum
sedrusviðarins.
„Það er páfugl," sagði hún. „Hann
er hvítur."
Hún hallaði sér áfram til að horfa
á fuglinn. Snjóhvítur páfuglinn vapp-
aði hægt áfram, hálfhulinn, vofufugl
í grasinu, og um leið og hún hallaði
sér áfram smeygði hann handleggn-
um utan um hana. En hún virtist
ekki taka eftir því, eða hafði engan
áhuga á því.
„Páfuglar, kamelíur og lofther-
bergi," sagði hún. „Vitið þér ekki
hvað þér eigið?"
„Maður lifir ekki á páfuglum,
kamelíum og þessháttar," sagði
hann. „Ég er bóndi. Kaupsýslumað-
ur. Jarðeigandi."
„Þetta er yndislegt hús,“ sagði
hún.
„Ó, yndislegt!" sagði hann, „Dá-
samlegt. Fjörutíu þjónar og hundrað
smálestir af kolum yfir veturinn."
„Ég er hrifin af því,“ sagði hún.
„Ég kann vel við mig hér.“
„Mundi yður langa til að koma
hingað aftur?" sagði hann. Hann
hreyfði handlegginn, lyfti henni upp
og sneri henni að sér.
„Oft?"
„Oft.“
En þegar hann var í þann veginn
að kyssa hana, vék hún sér snögg-
lega undan og dró hann inn í her-
bergið.
„Ekki þarna," sagði hún. „Ég
treysti engum. Jafnvel ekki páfugl-
inum. Og auk þess verð ég að fara."
„Nei, þér megið ekki fara.“
„Ég verð að fara."
„Ég þarf að heimsækja einn af
landsetum mínum og ég ætlaði að
spyrja yður hvort þér vilduð koma
með —.“
„Á morgun," sagði hún.
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Eigum
við að hittast hérna á morgun og
fara svo —?"
„Nei. Við skulum fyrst fara þang-
að, hvar sem það nú er, og koma svo
hingað."
Hann kyssti hana aftur; og þarna,
hjá rúminu, í hlýjum geislum kvöld-
sólarinnar, sem skein inn um opinn
gluggann, endurgalt hún kossinn með
sömu tregðunni og ástríðuleysinu,
sem hafði komið honum svo mjög
á óvart áður. Úti í garðinum söng
næturgalinn fullum hálsi. Hvíti pá-
fuglinn reikaði eins og svefngengill
í sölnuðu laufinu og grasinu, og
skrjáfið var þurrt, næstum ónotalegt.
Stúlkan tók klútinn og blómvöndinn
af rúminu. Þegar hann ætlaði að
kyssa hana í síðasta sinn, kom hann
89