Úrval - 01.10.1958, Qupperneq 92

tJRVAL
ÁST OG GRÓÐUR
af slysni við fíngerð, vaxkennd blóm-
in og krónublöðin sálduðust niður
á gólfið eins og bleikar oblátur.
Gálausi maður,“ sagði hún.
' 4.
Kvöldið eftir, þegar hann fór að
heimsækja Medhurst, gat hann ekki
að því gert, að honum þótti allt of
mikið veður gert út af vatnsbólinu.
Meðan stúlkan beið i jeppanum í
tröðunum undir heslitrjánum, mældi
hann tvisvar sinnum í skrefum vega-
lengdina frá bakdyrum hússins út að
brunninum, sem hann hafði séð
kvartað svo mjög yfir. Fjarlægðin
var ekki meira en fimmtán metrar.
„Þú sagðir að brunnurinn væri í
hundrað metra f jarlægð," sagði hann.
„Þegar maður þarf að sækja vatn
á vetrarmorgni og vaða djúpan snjó,
finnst manni það vera hálf míla.“
„Manni finnst, manni finnst," sagði
hann. „Það er þó staðreynd, að þetta
eru ekki nema fimmtán metrar."
Medhurst var á skyrtunni og horf ði
rjóður og þungbúinn á Fitzgerald.
Konan hans, sem að áliti Fitzgeralds
var af sígaunakyni, með svart,
hrokkið hár og í svartri blússu, sem
hún hafði nælt saman á flötu brjóst-
inu með öryggisnælu, stóð við bak-
dyrnar og var að gefa átján mánaða
gömlu barni að sjúga. Barnið var
nakið að öðru leyti en því, að það
var vafið í fatadruslu.
„Jæja, við skulum láta fjarlægð-
ina liggja á milli hluta," sagði Fitz-
gerald. „En hvemig er vatnið ? Er
það gott?"
„Nei, herra."
Hann fór að virða veiðimanna-
kofann fyrir sér. Það gat vel verið
að hann væri gleyminn, hann hafði
svo mörgu að sinna og nauman tíma;
hann viðurkenndi það. En nú mundi
hann eftir kofanum. Þegar hann sem
drengur hafði verið í veiðiferðum
með föður sínum, hafði hann kom-
ið hingað. Þetta var þægilegur án-
ingarstaður í þá daga. Hann mundi
eftir litla kofanum, þegar hann var
þéttskipaður veiðimönnum; hann
minntist tóbakslyktarinnar, viski-
þefsins og anganinnar af reykta
fleskinu, sem var geymt í matar-
körfunni undir stífuðum pentudúkn-
um. Hann minntist veiðimannanna,
sem stóðu á haustmorgni undir guln-
andi heslitrjánum með bauta á diski
og glas af gullnum bjór; og hann
minntist raddanna, sem ómuðu í
vetrarkyrrð skógarins.
Það var gaman í þá daga; það var
dálítið annað en nú.
„Jæja," sagði hann. „Og hvernig
er húsið."
„Það er nú þarna, herra. Þér sjáið
það sjálfur."
Auðvitað sá hann það. Það var
aflangt timburhús, klætt asbesti.
Þakhellurnar höfðu einhvemtíma
verið rauðar, en voru nú orðnar
grænar af mosa; þakið sat á hús-
inu eins og gamall böglaður hattur.
Öskuborinn stígur lá um garðinn,
þar sem ritjulegt kál óx, og subbu-
legur þvottur hékk á snúru hjá eldi-
viðarskúmum.
„Hvað eru herbergin mörg?"
spurði hann.
„Eitt," sagði Medhurst. „Það er
eitt, stórt herbergi."
„Engin önnnr?"
90