Úrval - 01.10.1958, Síða 93

ÁST OG GRÓÐUR
ÚRVAL
„Viljið þér ekki líta inn og skoða
það, herra ?“
„Ef það er ekki til óþæginda."
„Mig langar til að þér lítið á það,
herra.“
Þegar hann gekk að dyrunum á
eftir Medhurst, stóð konan þar og
hampaði óhreinu barninu. Það var
engu líkara en að því hefði ekki ver-
ið þvegið í margar vikur. Hún var
ung, en guggin í framan, og hrukk-
umar á hálsinum voru svartar af
óhreinindum. Hún hafði hundið skó
sína með seglgarnspotta, og starði
sljóum augum á hann þegar hann
tók ofan hattinn, áður en hann gekk
inn.
íbúðin var ekki nákvæmlega eins
og Medhurst hafði lýst henni, enda
hafði hann tæplega búizt við því.
Þarna var eldhús með vaski og olíu-
ofni, og við hliðina á því lítill þvotta-
klefi með suðupotti; þetta voru í
fyrsta lagi tvö herbergi. Svo var það
þriðja herbergið, sem skipt var I
þrennt með krossviðsplötum, sem
náðu ekki upp í loftið; þama var
dagstofa og tvö svefnherbergi.
„Ég tók svo eftir að það væri
bara eitt herbergi," sagði hann.
„1 raun og veru er það ekki heldur
nema eitt, herra."
„Það get ég ekki skilið. Mér telst
svo til að herbergin séu fimm.“
„Jæja, eitt eða fimm."
Hann leit í kringum sig, hnugginn
og gramur yfir því að notalega
endurminningin um fleskið, viskiið
og tóbakið skyldi vera dregin niður
í þetta svað. Þarna var allt á kafi í
sóðaskap, óhreinir diskar á borðinu,
rúmfötin í kuðli, hvergi hægt að
þverfóta fyrir slitnum gúmmiskóm,
pokum og aflóga leikföngum. Enda
þótt hann væri bálreiður, stillti hann
sig og sagði kuldalega:
„Yfir hverju ertu að kvarta?"
„Nú, það er í fyrsta lagi vatnið —
„Þú sagðir að það væri ekkert að
vatninu."
Konan, sem var enn að hampa
barninu, kom í dyragættina og starði
inn með opinn munninn.
„Við verðum að sofa í tveimur
herbergjum, við verðum að sofa í
tveimur herbergjum —.“
„Þið þrjú?"
„Nei, herra; sex,“ sagði Medhurst.
„Við eigum tvo drengi og telpu fyrir
utan þetta barn, herra. Þau eru orð-
in stálpuð. Það er það sem að er."
„Við verðum að sofa í tveimur
herbergjum, við verðum að sofa í
tveimur herbergjum —.“
„Hvað er kaupið þitt núna, Med-
hurst?" sagði hann.
„Tæp fimm, herra.“
„Og þú færð styrk?"
„Já, herra."
„Það eru fimmtán í viðbót, ekki
satt?" sagði hann. Hann beið ekki
eftir svarinu. „Og konan þín — hún
vinnur sér líka eitthvað inn ? Og
drengirnir ? Eitthvað áskotnast
þeim ?“
„Já, herra."
Hann fylltist viðbjóði og hreytti
út úr sér:
„Yfir hverjum ósköpunum ertu þá
að kvarta?"
Meðan Medhurst stóð þarna rjóð-
ur og orðlaus, fór konan að vola í
dyrunum: „Við verðum að sofa í
tveimur herbergjum —."
91