Úrval - 01.10.1958, Qupperneq 95

ÁST OG GRÓÐUR
URVAL
„Ég verð ekki hérna nema í sum-
ar.“
„Það er nógu langur tími fyrir
hrossaþjófana og hyskið,“ sagði
hann. Að öllum líkindum skildi hún
ekki hvað hann var að fara; en hann
útskýrði það ekki nánar. „Eigum
við að fara upp að húsinu?"
„Mér þykir svo gaman að vera
hér.“
Um leið og gremja hans var að
fjara út, sagði hann:
„Þetta fólk er síljúgandi. Það vol-
ar og lýgur og ber höndina upp að
húfunni og samt hatar það mann."
Svo: „Ó, afsakaðu að ég skuli vera
svona leiðinlegur. Þetta hefur enga
þýðingu. Látum það velta sér i vilp-
unni sinni. Hún er þess verk. Það
gerir ekkert til.“
Hún brosti og sagði blátt áfram:
„Ertu að kjassa hnéð á mér eða
ertu að brjóta það í tvennt.“
Hann hló og tók báðum höndum
um stýrishjólið. Hann hafði ekki gert
sér Ijóst, hve holdlegar og ástríðu-
fullar tilfinningar hans voru.
„Ég var að láta vel að þér.“ Það
kom fiðringur i hálsinn á honum af
æsingnum. „Eg vildi mega kjassa þig
alla. Er það hægt?“
„Við sjáum til,“ sagði hún.
Þegar þau voru komin inn í húsið,
lágu þau lengi á litla legubekknum.
Kvöldsólin var enn svo hlý að líkami
hennar hafði sama mjúka ylinn og
fuglsegg. Skógardúfur kurruðu syf ju-
lega í sedrusviðnum. Gult fiðrildi
sveif eins og lauf yfir svölunum.
Annað veifið varð honum hugsað
til Kordelíu. Kannski var þetta
fyrsta, góða tækifærið til þess að
særa Kordelíu svo að um munaði.
Jafnvel Kordelía mundi ekki geta
þolað slíkt ástarbrall rétt við nefið
á sér, án þess að gripa til einhverra
ráða. Ef til vill hafði það verið
heppilegt að Medhurst og subban
hans höfðu séð hana stinga blóminu
í hnappagatið; ef til vill væri það
bara gott, að það yrði á hvers
manns vitorði innan tveggja daga
eða jafnvel fyrr. Kordelía mundi
auðvitað frétta það líka. Fitzgerald
með vinkonu sinni í þorpinu; ef til
vill mundi Kordelía eiga erfitt með
að sætta sig við það. Afleiðingin
yrði sú, að hann fengi að njóta
fegurðar og yndis, og þegar sumarið
væri liðið, mundi hann líka losna
við Kordelíu.
„Ég get ekki skilið hvers vegna
þú opnar ekki þetta hús. Það er svo
fallegt —.“
„Ógerningur fjárhagslega."
„Hvaða vitleysa. Ef það væri mín
eign, mundi ég opna það og kæra
mig kollótta um fjárhagshliðina. Ég
mundi gera garðinn aftur fallegan.
Ég mundi búa í einhverjum hluta
af húsinu —.“
„Og hvað ertu að gera núna?“
Hún brosti, sneri sér á legubekkn-
um og sagði stríðnislega:
„Ég er að e&ka í dálitlum hluta
af því.“
Fætur hennar, langir og gullnir í
nekt sinni á grárri ábreiðunni, voru
þrýstnari og yndislegri en hann hafði
ímyndað sér að þeir gætu verið.
Hann fór höndum um þá með mjúkri
snertingu. Jafnskjótt fann hann
hvernig snöggur titringur hríslaðist
93