Úrval - 01.10.1958, Síða 101

ÁST OG GRÓÐUR
TJRVALi
hann virtist gera það að verkum nú,
að hún sýndist hærri en áður.
Kjóllinn var fremur hár í mittið,
og langir, fallegir fótleggirnir gerðu
allan líkamsvöxt hennar dásamlega
glæstan og tigulegan. Þegar hann
hafði jafnað sig dálitið, leit hann
til hennar og lyfti glasinu. Honum
sýndist hún líta undan af ásettu
ráði.
Hann stirðnaði upp í annað sinn.
Sú hræðilega og lamandi hugsun
náði tökum á honum, að hún mimdi
aldrei tala aukatekið orð við hann
framar. Sá grunur hefði alltaf leynzt
í hugskoti hans, að hún mundi svíkja
hann einn góðan veðurdag, jafnvel út
af hreinasta hégóma. Nú magnaðist
þessi grunur um allan helming.
Það var ekki fyrr en hann hafði
lyft glasinu í annað sinn og hún
hafði aftur litið undan, sýnilega af
því að hún vildi forðast hann, að
hann fann til sársaukans. Hún var
þarna, en allt i einu virti hún hann
ekki viðlits. Þá lá við að honum
yrði illt. Hann leit enn á hana, og enn
sneri hún sér undan. Hún var með
stóran, gagnsæjan knipplingahatt
sem fór vel við kjólinn.
Hann var öðrumegin skreyttur
gulsvörtum blómum og mjúk börð-
in sveigðust niður og snertu axlir
hennar. Loks sneri hún alveg við
honum bakinu og hann sá hana
ekki fyrir hattinum.
Hann fór aftur inn í húsið og fékk
sér um leið glas af bakka í anddyr-
inu. Honum fannst hann alltaf vera
gestur á sinu eigin heimili, þegar
veizlur voru haldnar. Fólkið fyllti
hverja smugu eins og skorkvikindi,
dáðist að glerm'ununum og húsgögn-
unum, þvaðraði og var hávært svo að
það gæti heyrt hvert til annars.
„Hvernig lízt yður á þurrkinn?"
sagði einhver; það var sóknarprest-
urinn, og þeir stóðu báðir úti í homi.
Andlitið á prestinum líktist kvist-
óttri, gljáfægðri hnyðju.
Hann skiptist á nokkrum orðum
við prestinn um veðurútlitið.
„Við erum að biðja um regn,“ sagði
presturinn.
„Einmitt það?“ sagði hann.
Hann bað prestinn að hafa sig af-
sakaðan og fór að ná sér í þriðja
glasið. Meðan hann var að drekka
úr því, varð honum skyndilega ljóst
að framkoma hans var hræðileg, að
hann hegðaði sér eins og fífl. Það
sagði sig sjálft, að hún gat ekki
talað við hann þarna. Engin nema
heimskingi gat furðað sig á því.
Framkoma hennar var bæði rétt og
skynsamleg.
„Konan yðar er snillingur á sam-
kvæmissviðinu," sagði einhver. „Sam-
kvæmi hennar slá allt út“.
Reiðin blossaði upp I honum þegar
hann minntist Kordelíu. Kordelía, sú
skæða blóðsuga, sem sogar úr hon-
um fé og fjör. Hann skildi nú, hvem-
ig í öllu lá.
Kordelía, sem var snillingur í
veizluhöldum, Kordelía, sem hafði
fengið þá ágætu hugmynd að bjóða
stúlkunni. Það var heimskulegt af
honum að hafa ekki séð það strax,
að Kordelía var potturinn og pannan
í öllu saman.
Kordelía brosti, þegar hann mætti
henni í garðinum. Hann svipaðist
árangurslaust um eftir gula kjólnum.
99