Úrval - 01.10.1958, Blaðsíða 106

ÚRVAL
ÁST OG GRÓÐUR
höfum ekkert vatn. Við höfum ekki
haft það í þrjár vikur.“
„Áttu við að brunnurinn sé þurr?“
„Ekki dropi i honum, herra."
„Hvernig í fjandanum stendur á
því að þú skulir ekki hafa sagt frá
þessu fyrr? Hvers vegna talaðir þú
ekki við FaWcett?"
„Eg talaði við Fa'wcett, herra. Það
hefur verið flutt vatn til okkar. Það
var ekki það, herra —“
„Hvað ertu þá að væla?“ Það var
of mikið af „herra“, of mikið af
ly&f þráa og tvískinnugi. „Hver er
meiningin, hvað ertu að fara?“
,,'Ég get ekki verið þarna einn
vetur enn, herra. Síðasti vetur var
hræðilegur og sumarið óþolandi.
Kofinn er ekki samboðin svínum,
herra —■“
Það munaði minnstu að hann
skellti upp úr; en hláturinn kafnaði
í hálsi hans. Máttlaus reiði og endur-
minningin um subbulega kofann,
litla húsið, sem hafði verið svo
snoturt á bernskuárum hans og var
nú ekkert annað en hryllilegt sóða-
bæli undir heslitrjánum — allt þetta
lagði bönd á tungu hans, svo að
hvorki hlátur, reiði né mótlæti gátu
fengið útrás.
„Ég segi þetta í fullri hreinskilni,
herra. Ég þoli ekki annan vetur —“
Hvar var stúlkan? hugsaði hann
með sér. Hamingjan góða, hvert var
hún farin? Hann sagði hátt:
„Ég hef engan tíma til að ræða
um þetta núna. Þú verður að koma
á skrifstofuna og tala við mig þar."
Medhurst varð svipþungur, en
sagði þó smeðjulega:
„Ég hef unnið hjá yður og föður
yðar síðan ég var fyrir innan ferm-
ingu —“
„Þá er líklega kominn tími til að
þú farir að vinna hjá einhverjum
öðrum.“
„Ef þér lítið þannig á málið,
herra —“
„Ég lít þannig á það." Hann var
þreyttur, dauðþreyttur og úrvinda,
og sagði: „1 guðs bænum, maður
minn, þú heyrir þó hvað ég er að
segja ?"
„Já, herra.“
Fitzgerald sýndi á sér fararsnið,
og nú sá hann loks stúlkuna koma
gangandi eftir skógargötunni í átt-
ina til hans. Hann fékk fiðring í
hálsinn af æsingi og gleði og heyrði
varla þegar Medhurst sagði:
„Ég vil fá að vita þetta afdráttar-
laust, herra."
„Afdráttarlaust?" sagði hann.
Þarna kom enn ein ósvífnin, sem var
orðin svo algeng nú á dögum, undir
niðri voru þeir allir með tölu bölv-
aðir bolsar, hugsaði hann með sér.
„Hvað áttu við með afdráttarlaust?"
„Ætlið þér að reka mig, herra?"
„Já. Þú talar við Fawcett í fyrra-
málið og hann gerir upp við þig.“
„Þér ættuð skilið að verða
skotinn, herra," sagði Medhurst. „Það
ættuð þér sannarlega skilið."
Fitzgerald gekk burt. Honum
gramdist ekkert meira en að lenda
í orðakasti við óánægða starfsmenn
sína. Hann hafði fulltrúa til að út-
kljá slík deilumál. Þegar hann var
kominn að húströppunum, heyrði
hann Medhurst öskra:
„Þér ættuð skilið að verða skotinn.
Og þeir eru til sem mundu taka það
104