Læknaneminn - 01.10.1993, Blaðsíða 69

mestu í að gera grín að mér, held ég. Að minnsta kosti
var ég oft spurður hvaða meðferð sjúklingamir ættu að
fá. Og svo var mikið hlegið og ég var alltaf syfjaðri og
syfjaðri. A fæðingardeildinni sá ég tvo keisaraskurði.
Þeir sögðu mér að 50-60% allra fæðinga væru
keisaraskurðir og þessi tala hækkaði eftir því sem fólk
væri ríkara, allt upp undir 90%! Enga skýringu fékk
ég á þessu og sá sem sagði mér þetta var jafn
hneykslaður og ég. Það merkilegasta sem ég sá fannst
mér samt vera aðgerð á tæplega tveggja ára gömlu
bami sem var með intracerebral abcess en einnig vom
þar aðgerðir á sjúklingum með hinn illræmda Chagas’
diease sem voru mjög áhugaverðar.
Það er nú svo að í Brasilíu þurfa þeir sem sjá um
stúdentaskipti tæpast að skipuleggja “sósíal prógram”.
Það er innbyggt í þjóðlífið. Það eina sem þurfti að gera
var sem sagt að mæta á staðinn. það var kannski eins
gott fyrir mig að það var svona, því ég var eini
skiptineminn þama nær allan tímann, eða þangað til
hollensk stelpa kom, rétt áður en ég fór. Júní er tími
Skrifari oröinn sterill og á leið á skurðstofuna.
grillveisla og júníhátíða. Læknanemamir héldu eina
svona veislu á spítalanum en ég missti af henni á
ótrúlegan Iiátt. Þetta kvöld lenti ég sem sé óvart í
bamaafmæli fimm ára gutta uppi í einhverju
sveitaþorpi. Já - það var lítið hægt að spá í hvað biði
manns næst.
Þama stóð líka yfir alþjóðlegt leikhúsfestival,
margir leikhópar frá mörgum löndum. Þar vom ma
Odin Teater frá Danmörku. Ég fór á nokkrar sýningar
og þær vom svo ótrúlega magnaðar að ég veit eiginlega
ekki hvað mér finnst um íslenskt leikhús núna.
Ég ferðaðist um helgar þama í kring á eigin vegum.
Fór til Sáo Paulo, Iguazu-fossanna og fleiri staða.
Eiina helgina fór ég upp í sveit ásamt fleirum. Það var
meiriháttar sveitabær í eigu Mohnari-fjölskyldunnar.
Þar grilluðum við. Svo fómm við að veiða. Ég stóð
allan daginn og kepptist við að veiða fiska sem vom
uþb. 5 cm á lengd, þeir lengstu. Um kvöldið fómrn
við heim og steiktum veiðina og átum. Eftir matinn
tók ég eftir því að gerð hafði verið tilraun til þess að éta
mig. Samantalið vora það um 160 bit, sennilega
flugnabit, sem ég hafði á fótunum. Ekki vildi beUir til
en svo að sýking kom í og mátti ég fá penicillin-
sprautu á spítalanum. Ég varð þar með fyrsti
skiptinemínn þarna til að hafa svo alvarlegt
heilsufarslegt vandamál að meðhöndla þyrfti á
spítalanum. Þegar fóturinn hafði jafnað sig, fór ég að
hugsa mér til hreyfings. Kvaddi Londrina og tók
“dauðalestina” þvert yfir Brasilíu og inn í Bólivíu. Ég
ferðaðist svo um Perú og Bóhvíu í rúman mánuð.
Ég kom við í Rio de Janeiro á leiðinni heim og
stoppaði tvær nætur. Þar tók að sjálfsögðu á móti mér
læknanema fkvk), kunningi Brunos. Hún var að fara
á IFMSA-þing, svo hún hringdi í vini sína og
frændfólk og bað það að snúast með mig um borgina.
Svo lét hún mig bara hafa lykilinn að íbúðinni og sagði
bless. Þetta finnst mér sýna vel hvað fólkið þama er
opið og vinalegt. Mér er til efs að þetta hefði gerst ef
ég hefði verið útlendur skiptinemi á Islandi.
Brasilíubúar em reyndar svo opnir og viljugir að
tala um sín hjartans mál að ég fékk oft að heyra það að
samkvæmt kömtunum væm um 65% brasilískra karia
og um 45% kvenna tvíkynhneigð. Ég neita því ekki
að eftir það læddist örlítill ótti í hugann aftanverðan
um að etv. hefði það verið myndin af mér sem olli
þessum æsingi í vegabréfaskoðuninni, en ekki
skjaldarmerkið.
Heimferðin gekk áfallalaust fyrir sig. 0
LÆKNANEMINN 2 1993 46. árg.
63