Læknaneminn - 01.10.1993, Side 89

m.a. talin háð samdráttrkrafti, skynjun þreytu og stærð
vövamassans sem dreginn er saman. Undanfarið hafa þó vaknað
efasemdir um að vöðvamassi sé ákvarðandi þáttur í áðurnefndri
virkjun sympatíska taugakerfisins við stöðugan vöðvasamdrátt.
Efnivlður og aðferðir: Níu heilbrigðir einstaklingar voru
látnir draga saman þrjá ólíka vöðvahópa í hægri efri útlim í tvær
mín. í þessari röð: 1) Abduction á litla fingri við 30% af hámarks
samdráttarkrafti (HS), 2) abduction á litla fingri við 40% af HS,
3) handgrip við 30% af HS og 4) axlarlyfting (shoulder elevation)
við 30% af HS. Mæld var virkni sympatískrara tauga til kálfavöðva
(n. peroneus), hjartsláttartíðni, blóðþrýstingur,
öndunarhreyfingar, samdráttarkraftur, blóðflæði til kálfa og einnig
voru einstaklingamir látnir meta hversu erfitt var að halda uppi
samdrættinum (sensation of exertion).
Helstu niðurstöður: Abduction á litla fingri við 30% af HS
örvaði symptískar taugar svipað og handgrip við 30% af HS.
Axlarlyfting örvaði ekki symaptíska virkni marktækt frá
gmnnvirkni. Við það að stöðva blóðblæðið í 2 mín. til handleggs
í lok vöðvasamdráttar hélt sympatíska örvunin áfram en féll
niður í gmnnvirkni um leið og opnað var fyrir blóðflæðið að
nýju.
Ályktun: Við stöðugan vöðvasamdrátt virðast misstórir vöðvar
sem dregnir era saman við svipað hlutfall af HS geta virkjað
sympatíska taugakerfið óháð stærð sinni. Þessari örvun virðist
vera miðlað með sama hætti þ.e. með efnanæmun aðfærandi
taugum (chemosensitive afferents).
CORRELATION BETWEEN BURST INCIDENCE AND
BAROREFLEX LATENCY IN SYMPATHETIC NERVES
TO MUSCLE IN HUMANS
Þorsteinn Gunnarsson, Mikael Elam, B. Gunnar Wallin
Klíníska taugaUfeðlisfrœðideild Gautaborgarháskóla.
Sahlgrenska sjukhuset
Introduction: Human muscle nerve sympathetic activity is
time-Iocked in the cardiac rhythm. The cardiac rhythmicity is
due to modulation of the activity by the arterial baroreflex, i.e.
pauses between successive bursts correspond to systolic blood
pressure peaks inhibiting the sympathetic nerve traffic. In
agreement with this therc is a relatively reproducible reflex
latency from the start of the systolic pressure wave (or the R-
wave in the ECG) to the peak of the corresponding burst in the
mean voltage neurogram (the peak taken as the start of inhibition).
In a recent study, Wallin et al. found that there is a coupling
between the amplitude size of the sympathetic burst and the
baroreflex latency; the highcr the amplitude the shorter the
baroreflex latency. They suggested that the variation of baroreflex
latency is due to changes in supraspinal synaptic delays or
pathways and/or to recruitment of faster conducting sympathetic
neurones when bursts become stronger. The purpose of this
study was to examine if there is a correlation between burst
incidence (burst/min) and baroreflex latency in the same
individual. Individual level of muscle sympathetic nerve activity
has been found to be fairly stable over a period of time although
there is a large difference between individuals. In a recent study
seven obese women reduced their weight which resulted in
reduction of resting muscle sympathetic nerve activity (burst/
min) but in an initial starvation phase their sympathetic nerve
activity increased. Periods of high activity in the starvation
phase and low activity after the weight reduction allow
comparisons of baroreflex latencies in resting muscle sympathetic
nerves at periods of considerably different activities in the same
individual.
Materlal and methods: The integrated nerve signals and
ECG's from the starvation phase and after the weight reduction
in this study were printed from the original tapes at a high speed
(25 mm/sec) and AD-converted. A sequence of fifty bursts were
identified from the period of highest activity during the starvation
phase, and the period of lowest activity after the weight reduction
in each individual. The beginning, peak and bottom of each burst
was marked with it’s corresponding heartbeat and analysed on a
digitizing table. The data was fed to a computer which calculated
the baroreflex latency, the latency to the rising phase, amplitude
and the duration of the burst.
Results: During the starvation phase the baroreflex latency
was 1237±12 ms and changed to 1258±24 ms after the weight
reduction which is not significant (paired t-test). AII other
parameters were also not significant.
Conclusions: Even though there is a correlation between
burst amplitude and baroreflex latency there does not seem to be
a relationship between burst incidence and baroreflex iatency in
sympathetic nerves to resting muscle in humans or that this
decline in burst incidence is not great enough to demonstrate
significant changes in the latency.
FORSPÁRÞÆTTIR í MEÐGÖNGUSYKURSÝKI
Þorvarður R. Hálfdanarson'. John C.P.Kingdom2, Reynir T.
Geirsson3
‘LHÍ, 2Royal Maternity Hospital, Glasgow, 3Kvennadeild Lsp
Inngangur: Meðgöngusykursýki eða skert sykurþol á
meðgöngu verður í 1-5% allra meðgangna, er oftast án klínískra
einkenna og hverfur eftir að meðgöngu lýkur, en tengist aukinni
áhættu á dauða eða sköddun fósturs. Gerð var aftursýn rannsókn
til að meta hvort upplýsingar við sjúkdómsgreiningu væru
nothæfar til að sjá fyrir framvindu sjúkdómsins og greina undirhóp
kvenna sem hættara væri við Iakari útkomu.
Efniviður og aðferðir: Athugaðar vora sjúkraskrár43 kvenna
sem greindust með sjúkdóminn á Royal Maternity
háskólasjúkrahúsinu í Glasgow á tímabilinu júlí 1991 til fcbrúar
1993. Greining var með hefðbundnu sykurþolsprófi samkvæmt
viðmiðunarmörkum Alþjóða Heilbrigðisstofnunarinnar. Athugað
var forspárgildi líkamsmassa, reykinga, insúlíngjafar og árangurs
næringarráðgjafar á fæðingar þungbura (&4000 g) og insúlínþörf
1 meðgöngunni.
Niðurstöður: Fjölskyldusögu um sykursýki höfðu 9 (21%)
og 12 (28%) höfðu greinst með sjúkdóminn á fyrri meðgöngum.
Átta konur (18.6%) þurftu meðferð með insúlíni. Hjá þeim var
fæðingarþyngd ekki marktækt hærri en hjá þeim sem ekki þurftu
insúlín. Ekki var marktækur munur á insúlínþörf milli þeirra sem
reyktu og þeirra sem ekki reyktu. Árangur næringarráðgjafar
tengdist hvorki færri þungburum né insúlínþörf. Af konum á
insúlíni fæddu 7 vaginalt sem var svipað og hjá þeim sem ekki
þurftu insúlín. Konur sem töldust of feitar (body mass index a 27)
þurftu ekki frekar insúlín og vora ekki líklegri til að eignast
þungbura.
Umræða og ályktun: Af þeim breytum sem athugaðar voru
þá reyndist engin hafa forspárgildi hvað varðar insúlinþörf seinna
LÆKNANEMINN 2 1993 46. árg.
83