Úrval - 01.12.1964, Qupperneq 7

OG ÞAR VORU FJÁRHIRÐAR ...
5
og brátt skíðlogaöi í viðarhrúg-
uiini. Síðan kveikti hann annað
bál nokkrum metrum i burtu.
Ég skildi samstundis áætlun hans:
Það lagði nokkurn hita frá bál-
inu, og á því svæði hefðu ný-
fædd lömb kannski einhvern
möguleika á að halda lífi. Það
þurfti geysimikinn eldivið til
þess að halda þessum miklu
eldum logandi, en árangurinn
var líka góður. Við vorum enn
að bjástra við þetta, þegar til
okkar barst lágt, vesældarlegt
hljóð frá stað þeim, sem kind-
urnar lágu á. Ég var alveg miður
mín af ótta, en Rube gekk hægt
inn i liópinn, og eftir nokkrar
mínútur kom hann inn með lítið
lamb. Móðir þess elti hann. Hann
lagði lambið varlega frá sér ná-
lægt öðru bálinu.
Næst bar veturgömul kind, og
Rube bar lambið hennar enn
varlegar að bálinu en hitt lamb-
ið. Það var varla hægt að greina
andardrátt þess, og Rube sagði,
að við yrðum að fara með lamb-
ið og óttaslegna móður þess inn
í rúningarkofann. „Það hefur
fæðzt svolítið fyrir tímann, en
það lifir það af úr þessu,“ sagði
Rube. Hann safnaði saman eldi-
viði, hélt bálunum logandi og
hafði vakandi auga með kindun-
um. Þetta var eftirminnileg sýn:
logar þessara miklu elda, sem
vindurinn reif og tætti, og gamli
maðurinn, sem bar litlu lömbin
blíðlega í faðmi sér.
Þegar ég fór inn í kofann um
miðnættið til þess að laga kaffi,
tók ég eftir því, að Rube virt-
ist vera að leita að einhverju við
annað bálið. En þegar ég kom
út aftur, var hann kominn inn
i miðjan fjárhópinn. Ég leit nið-
ur fyrir fætur mér og kom þá
auga á eitthvað rauðleitt, sem
lá þarna á jörðinni skammt frá
bálinu. Það var vasaútgáfa af
Nýja Testamentinu og sálmunum,
bundin i rautt leður, velkt og
slitið. f skini eldbjarmans gat ég
séð, að strikað hafði verið við
margar ritningargreinar.
Rube kom til min, þar sem ég
stóð þarna og hélt á litlu bókinni
í hendi mér. „Ég hélt, að ég hefði
týnt þvi,“ sagði hann. „Ég er
búinn að eiga það lengi. Það
hefur fylgt mér Ianga vegu.“
„Það er fært um að leiðbeina
manni á langri leið,“ sagði ég
full auðmýktar.
í dögun var komið logn, en
þannig er því oft farið með
fjallabyljina á vorin í fjallahér-
uðum Vesturríkjanna. Ekkert
lamb hafði dáið, og nú færðist
aftur kyrrð og ró yfir allt og
alla, líkt og ætið verður að af-
loknum stormi. Það glytti í
grænt gras sléttunnar undir
snjóbreiðunni, kindurnar lágu
þarna kyrrar og rólegar, og frá