Úrval - 01.12.1964, Qupperneq 50

48
URVAL
veikiköstum minum. Sagði hann
það vera áfall við fæðingu, og
hefðu þá komið fram heila-
skemmdir sem afleiðing af því,
að ólag hafði verið á blóðrás-
inni öðrum megin heilans, er ég
fæddist, þannig að þeim heila-
hluta hafði ekki borizt nægt
súrefni.
Mér fannst nálarnar ganga svo
langt inn, að þær hlytu að koma
út um munn mér. Ég vissi ekki
lengur, hversu margar þær voru
orðnar. „Hve margar eru eftir?“
hélt ég áfram að spyrja. Lækn-
irinn svaraði alltaf: „Ekki marg-
ar. Reyndu að þola þetta svo-
litlu Iengur."
Ég leit á klukkuna. Það virt-
ist ómögulegt, að hún væri þegar
orðin 11.30.
Nú fann ég til þrýstings ofan
á höfðinu og var viss um, að
það væri meitill, sem framkall-
aði hann. Ég fann enga verki.
Ég fann bara, að það rann
skyndilega volgur vökvi niður
kinn mína. Þegar ég gerði mér
grein fyrir því, að þetta var
mitt eigið blóð, sagði ég: „Ég
þarf að kasta upp. íláti var hald-
ið fast við munn mér. Slímhúð-
in í nnmni mér var skraufþurr.
Ég fékk svolítinn ísmola til þess
að sjúga.
Dr. Jones sagði nú: „Annette,
við ætlum að fara að bora nokkr.
ar litlar holur i gegnum beinið.“
Svo hófst borunin. Nú fann ég
dálítið til, en þó var tilkenning-
in líkt og dofin, og svo heyrði
ég lágt marr, eins og verið væri
að mala eitthvað. Ég vissi, að
bora átti 5—7 fremur stórar hol-
ur.
Eftir dálítinn tima, sem virt-
ist óendanlegur, varð alger þögn,
næstum óhugnanleg. Þá heyrði
ég, að farið var að saga beinið.
Ég beið verkjanna, sem ég' minnt-
ist svo glöggt frá því að gert
hafði verið op í hvirfil minn í
uppskurði fyrir hálfu þriðja
ári. Ég spurði, hvað langt væri,
þangað til borinn kæmist inn úr
beininu. Einhver klappaði mér
á handarbakið og sagði: „Hann
er þegar kominn í gegn, Ann-
ette.“
Klukkan sýndi, að nú var kom-
ið hádegi. Hjúkrunarkona rétti
dr. Jones bolla með einhverju,
sem rauk úr, líklega súpu, og
hann drakk þetta í gegnum strá.
Ég heyrði fremur en fann,
þegar einhverjum vökva var
sprautað yfir heila minn. Það
var óskapleg kennd. Þegar heil-
inn er ber, þurrkar loftið yfir-
borð hans mjö|g fljótlega, og
það verður að væta hann stöð-
ugt og halda honum rökum.
Klukkan 1.30 sagði dr. Jones:
„Snúið vélinni, svo að hún viti
i þessa átt.“ Ég vissi, að hann
var að tala um vélina, sem hann