Úrval - 01.09.1973, Qupperneq 43

ÁSTARORÐIN BJÖRGUÐU LÍFI MÍNU
41
„Nei, þú ert ekki að því, ekki
nóg!“
„Mig langar ekki til að tala
meira, Huþert,“ sagði ég við hann.
Ég varð hissa á því, sem hann
sagði næst. „Sue,“ sagði hann. „Þú
ert mjög falleg.“
„Hvað?“ sagði ég syfjulega.
„Hvað sagðirðu?"
“Ég sagði, að þú værir mjög fal-
leg.“ Ég fór að hlæja — í fyrsta
sinn eftir jarðskjálftann. „Ó, Hu-
bert,“ andmælti ég. „Þú getur ekki
sagt það. Hvað veizt þú um það?
Þú sérð ekki nema fæturna á mér.“
„Það eru fallegustu fætur, sem
ég hef nokkru sinni séð.“ „Þú getur
samt ekki sagt, að stúlka sé falleg,
þótt hún hafi fallega fætur-“ svar-
aði ég.
„Þú ert svo hugrökk. Þess vegna
hlýturðu að vera falleg.“
„En hugrekki mitt er allt farið.
É'g er hrædd núna.“ Tak handanna
þéttist um fætur mína. „Þú mátt
ekki vera hrædd. Ég er hérna. Ekk-
ert mun saka þig.“.
Þótt undarlegt væri, virtist sam-
tal okkar ekkert fjarstæðukennt.
Það virtist alveg rökrétt. Eftir litla
stund sagði hann: „Ég gæti orðið
ástfanginn af þér, Sue.“
„Ég er gift,“ sagði ég.
„Ég veit það. En ef þú værir ekki
gift, þá mundi mig langa til að
kvænast þér.“ É'g hugsaði um þetta
litla stund. „Ég er þó nokkrum ár-
um eldri en þú.“
„Tuttugu og þriggja? Það eru að-
eins fjögur ár. Það skiptir engu
máli, þegar karlmaðurinn er
Frakki.“
Áreiðanlega hefur engin ástar-
saga nokkru sinni gerzt undir von-
leysislegri kringumstæðum en saga
okkar Huberts. Ég vissi alltaf af
kæfðu hljóðinu í borum og skófl-
um en það var i öðrum heimi, langt
í burtu. Því að Hubert hafði nú
komið við hjartað í mér. Við vorum
nátengd án þess að sjá augu hvors
annars, án snertingar eða kossa,
raddir okkar voru eina sambandið
okkar á milli.
„Nú,“ sagði han, „ætla ég að
kenna þér frönsku. Kanntu nokkuð
í frönsku?“
„Franskan mín er alveg ómögu-
leg,“ játaði ég. Hann hló. „Jæja,
mon petit poulet — það þýðir lítill
kjúklingur. Það er það, sem þú ert,
litli kjúklingurinn minn.“
„Petit poulet?" sagði ég.
„Mjög góður hreimur. Nú ætla
ég að kenna þér heilmikið af frönsk-
um orðum og þú átt að endurtaka
þau eftir mér. Ég ætlast til, að þú
talir góða frönsku, þegar þú kemst
út úr þessari holu.“
Stundirnar liðu hægt. Eg gat heyrt
frönsku piltana strita, og um mið-
degi náðu þeir niður til mín. Það
var Hubert, sem kallaðist nú á við
þá til að leiðbeina þeim. Ég gat
heyrt hvæsið í stálskeranum. Og
síðan strauk mjúkleg hönd allt í
einu rykið af andliti mínu og rödd
sagði: „Hún er hérna.“
Ég vissi af ljósi, sem skein á augu
mér. Hubert færði sig til þess að
hjálpa við björgunina. „Það er stór-
eflis steypustykki ofan á hurðinni,
sem heldur þér fastri. Við ætlum að
bora það sundur í smástykki. Það
verður mikill hávaði af bornum.“
Hvort það var. Það fyllti loftið